Stille getuigen
Die eerste ontmoeting
die ogen, die blik
“Haar vader is Hongaar”
en wie ben ik?
Hoe groot is een tweepersoonsbed?
Hemelse klanken
uit een koffergrammofoon.
Ontwakend verlangen
in een studentenflat.
Schilderend aan jouw hemel
spant zich de lucht.
De hel komt binnen.
Een adelaar vlucht.
In ijzige ogen
verrijzen de ijsschotsen van de Donau.
Klagende celloklanken.
Wanneer was de Donau blauw?
Wat zegt een naam
onuitspreekbaar uitgesproken
oorsprong van mijn bestaan
bij haar ondergedoken.
Verstoring van verlangen
door oorzaak en gevolg.
De Donau is rood.
Hoe zwaar is een cello
voor een jongen van acht?
Veel zwaarder de kwelling
die hem nog wacht.
Een bed van zwarte aarde
bedekt onze vader.
Lang gekoesterde hunkering
vervuld op een dag van rouw.
Heel even kleurt de Donau blauw.
Coby Poelman-Duisterwinkel.
Geschreven bij het gelijknamige boek van Tessa de Loo
Gepubliceerd in "Strijklicht van violen", poëzie bij kunst en literatuur (2013)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten