Vredig

Marius van Dokkum ©2005 Art Revisited, Tolbert

Op een gehavend bankje

in de late middagzon

voor het knus doorleefde huis

met jonge loten in de goot

koesteren ze hun liefde

zij breit en neigt haar oor

hij helt vertrouwelijk over

nog altijd gretig naar

het keer op keer gehoorde

wat hen al zoveel jaren vleit

romantiserende vergane glorie,

vertegenwoordigend verleden tijd

in ontroerende bekoorlijkheid.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geïnspireerd door het kunstwerk van Marius van Dokkum

Kerstavond

Stil eens,

de kerkdeur opent nodigend

zo ook het Woord van God,

Vrede zij u

spreekt Hij.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Het kunstwerk is van Harry Meerveld, de kerk van Breede.

De stille plantage

Bij ’t zien van de blik
in zijn zwarte pupillen
het helrode vocht
onder striemend geluid
voelt ze hoe diep
in haar huilende hart
haar tranen vermengen
met liefhebbend zwart.

Nooit meer die ogen,
dit lichaam beminnen
de lippen beroeren
van wie lief heeft gehad,
ontroostbaar als Rachel,
één met de slaven
voelt ze haar ziel
als levend begraven.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geïnspireerd door het boek van Albert Helman.

En toch....

Wat mensen ook zeggen,

hoe ze ook kijken,

wat voor verzinsels

de ronde ook doen

het kan me niet deren

één ding weet ik zeker

als Hij het maar weet

hoe het echt is gegaan

kan ik wíe er ook kwaadspreekt

gelouterd weerstaan!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Eén van de gedichten die zijn gepubliceerd in de dagboeken "Immanuel 2012" en "Kruimkens van 's Heeren tafel 2012".

Lichtend dons

Wanneer het vederlichte dek

een loden deken lijkt

je onder zwaartekracht bezwijkt

het daglicht je te fel begroet

in 't donker van je nachtgemoed

als je geen uitkomst in 't gebed meer ziet

je schuilt in een immens verdriet

neem dan het dek in beide handen

trek het omhoog voor je gezicht

zie je tussen dat dons het licht?

Er is een Helper die met je bidt

juist als je in dat diepe donker zit

Hij tilt je loden deken

laat je je nood uitspreken

en wacht tot alles bij hem is gebracht

de loden deken om je ligt als zachte vacht.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Het kunstwerk is van Jo van Wiggen

Naderend afscheid

Langzaam,
onzeker schuifelend,
in elkaar gedoken,
pijngetekend,
beweegt ze zich
ruim veertig kilo wegend,
eten wil niet meer zo goed,
slikken geeft zo’n moeite,
hoorbaar ademhalend,
de stem verzwakt:
als ik maar rustig blijf,
de pijn neemt al wat af,
het kost alleen veel tijd.

Als ik oogvragend
haar echtgenoot aankijk
schudt die ontkennend,
hij begrijpt,
wel heeft ze vast
de trouwtekst uitgezocht
voor als het afscheid
komen mocht,
ze is bereid…

Coby Poelman-Duisterwinkel

De afbeelding komt van www.christarosier.nl

De kringloopwinkel

Er is een inbrengwinkel,

men kan er alles kwijt

zoals bezorgdheid, pijn, verdriet,

angst, boosheid en ook spijt.

Jij komt er binnen en je ziet

dat velen staan te dringen

voor een bewerkte tafel

met jeugdherinneringen.

Men biedt hier ook goedkope troost

waarvan de voorraad slinkt

en jij ziet voor je hoe de moed

hen in de schoenen zinkt.

Je vindt geen steun, geen schouderklop.

Het personeel verzucht:

blijheid en vreugde zijn al op

er komt slechts leegte terug…

Gedreven door de Geest

ga jij achter die tafel staan,

je deelt en deelt blijmoedig,

er komt geen einde aan.

Als allen zijn verdwenen

met steun van God, die troost

stop je de leegte die je ziet

in een kartonnen doos,

je vult de lege schappen

met liefde van God

en zet de ontevredenheid

in ‘t magazijn, op slot.

De winkel krijgt weer inbreng

van vreugd en dankbaarheid,

de klanten krijgen vrede

en delen die ook uit.

In deze kringloopwinkel is

de klantenkring vergroot.

Er is veel moois te delen,

men vindt er Levensbrood.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Eén van de gedichten die zijn gepubliceerd in de dagboeken "Immanuel 2012" en "Kruimkens van 's Heeren tafel 2012".

Te beluisteren op  http://www.audiogedichten.nl/audio/religieuze-audio/19-geloof-hoop-liefde/157-de-kringloopwinkel