Kale knuffels

Kalende knuffels
tekenen leed.
Het zieke kind
ziekt nooit alleen.

Koorts klopt in je hoofd,
rillend droom je
dat je slaapt of
sliep je toch,
-zuster, blijf,
mijn buik doet zo raar-
dan draait de kamer,
een golf warme brij
schuimt over mijn jas,
wangen wisselen van kleur,
het is voorbij.

Pendelend tussen de kruisjes
van de kuurkalender
rijgen de dagen zich
in cijferkralen

totdat de ketting
met een clowntjesslot
je halsje siert
en hoofddoekvlaggen tonen
dat het leven wordt gevierd.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven voor de VUmc-poëzieprijs 2016 met als thema "Het zieke kind"
De foto mocht ik gebruiken van http://knuffelhotel.nl/knuffelkliniek-voor-knuffel-reparatie/