De man met de fiets

Hij is er nog geen week

maar in het dorp kent men hem al,

het Spaans wordt goed verstaan,

lachend klinkt haar geschal;

Pa, je bent hier al bekend,

men noemt je de man met de fiets,

vrolijk gaan ze verder,

zij op haar step, hoe vind je zoiets.

De straat is voor de auto te smal,

maar wat een hellingsgraad,

dan maar te voet met fiets en step,

zo gaan ze door de straat.

Thuis hoor ik hun verhalen

en kijk de foto's door.

Intens geniet ik van hun reis,

volg zo het hele spoor.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Bermen vol brem

Die mooie gele brem in mei

langs de weg aan elke zij,

het kleurt het alledaagse grijs

en zingt op eigentijdse wijs;

Hier zijn we weer in bloeiend geel,

we vragen weinig, geven veel

zoals we ook ons leven

in dit voorjaar kregen,

rij voorzichtig, kom goed aan,

dan zie je ons elk jaar weer staan!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Foto genomen in de buurt van Bergum (Friesland)

Fietsend op weg

 

De wind in de rug,

zon op mijn wangen,

opent zich zomaar

een stil verlangen

naar U Heer,

de Zon van mijn bestaan

die mij deed komen

en hier doet gaan.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Dag aardebewaarders

De bomen langs de snelweg
vertellen hun verhaal,
we zien er niet zo fleurig uit,
zijn hier en daar wat kaal.

We stonden liever in een bos
ver van de uitlaatgassen,
maar ja, we staan nu eenmaal hier,
kunnen niet zelf verkassen,

dus kijken we naar jullie
en zwaaien jullie uit,
geniet maar van het leven,
haal er het beste uit.

Wees blij dat je mobiel bent
en overal kunt gaan,
fijn dat je oog voor ons had
de boomtaal hebt verstaan.

We voelen ons nu toch gekend,
dit doet een boom wel iets,
ons zwaaien wordt uitbundiger,
we staan hier niet voor niets!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Honderd op de snelweg

We mogen honderd,

we rijden honderd,

worden constant gepasseerd,

geïrriteerde blikken,

we doen toch niets verkeerd?

We voelen ons als slakken

tussen gehaaste hazen,

honderd is niet gemakkelijk

dus blijf een beetje aardig.

Coby Poelman – Duisterwinkel

Luchtballet

Armen gespreid,

voeten nauw gesloten,

in rode spitsen

dansen zij de lucht,

het hoofd blijft stil,

de romp beweegt de vlucht.

Waar dragers landschap raken

kleurt groen het hemelgrijs,

dansers zwaaien ons

een goede reis.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Opmerkelijke liefde

Op de terugweg

stapt hij af,

zet zijn fiets

op de stander,

loopt door de velden

met hoge passen,

ontloopt

tussen prikkeldraad

de krassen,

springt lenig over

modderplassen,

bukt zich

en plukt

kamille, sigaren,

korenbloemen, aren,

goudsbloem en grassen.

Op het stuur

prijkt uitbundig

een koninklijk

boeket,

opvallend

hoe nú

op hem wordt gelet

een man

die zijn vrouw

gaat verrassen.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Snelwegmuziek

Een bus rijdt ons voorbij.

“Laat u bussen” lezen wij.

“Ik laat me zingen”

zei ooit prins Claus.

Prinsen bussen in koningsblauw,

bussen zingen op asfaltgrauw,

een vrachtwagen toont

van ver het publiek:

C’est le beton qui fait la musique!

Coby Poelman - Duisterwinkel



De slogan is van Kijlstra Beton

 

Ruitenheer

Op een dag waren mijn man en ik onderweg naar Amsterdam toen ons op de snelweg een bedrijfsauto voorbijging met de naam “Ruitenheer.”

Ik pakte mijn mobieltje en begon in het menu “notities” te dichten.

Toen het gedichtje klaar was en ik het ’s avonds in Word had uitgewerkt keek ik op google wat voor bedrijf het was. Ik vond tevens een mailadres en stuurde het gedicht naar het bedrijf. Ik kreeg een heel aardig mailtje terug met de vraag of ik mijn huisadres wilde doorgeven, men wilde mij een presentje sturen. Ik keek elke dag verwachtingsvol of er iets in de postbak zat maar er ging een week voorbij en de post had niets gebracht.

Op een dag stopte er rond etenstijd een glanzende zwarte auto voor het huis. De kofferruimte ging open en een heer kwam de oprit op met in zijn hand een schitterend boeket.

Hij overhandigde het mij met de woorden: Alstublieft mevrouw, op het kaartje kunt u lezen van wie u dit boeket ontvangt. Op het kaartje stond:

“Bedankt voor het mooie gedicht. Wij waarderen het zeer! Namens Ruitenheer.”

Ruitenheer

Ruitenheer sprak tot de klaverboer
mag ik van jou de hartenvrouw?
Het hart brak van de klaverboer
nooit geef ik jou mijn hartenvrouw,
ik blijf haar eeuwig trouw.

De ruitenheer was zeer bedroefd,
dat zag de schoppenvrouw
zij ging een kaartje overslaan
en sprak voor ieder te verstaan
ik geef mijn hart aan jou.

De ruitenheer kwam in het nauw
hij viel niet op de schoppenvrouw
maar door haar resoluut besluit
ging toch een venster naar haar uit,
nu heet zij mevrouw Ruit.

Coby Poelman - Duisterwinkel


Het gedicht is gepubliceerd in de bundel "De voordracht!" (2013)

De voordracht is te beluisteren op  https://www.luistergedichten.nl/index.php/categorieen-algemeen/15-liefde-erotiek/125-ruitenheer

Brugstraat

De brug

is weer toegankelijk,

het verkeer

komt op gang.

Een overvol voetpad,

drukte van belang.

Dan gebeurt er iets,

een bus

nadert dreigend

een vrouw met een fiets.

In een impuls

grijpt een voetganger

haar stang,

geroep…

hij tilt haar

met fiets en al

terug op de stoep.

Rakelings schuurt

de bus langs haar wang,

het valt niemand op

in het gedrang

maar míjn hart

stroomt vol,

ik kleur er van

want die spontane redder

is míjn man.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uit: "Granaatjes met een gouden slot"

 Bron foto: http://www.focusgroningen.nl/bus-over-de-a-brug-verleden-tijd-pendelen-vanaf-de-westerhaven/

Snelwegmuziek

Een bus rijdt ons voorbij.

“Laat u bussen” lezen wij.

“Ik laat me zingen”

zei ooit prins Claus.

Prinsen bussen in koningsblauw,

bussen zingen op asfaltgrauw,

een vrachtwagen toont

van ver het publiek:

C’est le beton qui fait la musique!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Hoi

Voor ons rijdt een auto,

hij valt op

met op de bumper

hoi en smileykop,

heel summier en toch,

wat een plezier!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Ook nieuwsgierig geworden naar de eigenaar van deze vrolijke auto?

www.yvettevanderaa.nl

Gebroken

Haar stem vertelt me

van de hel

waar ze is doorgegaan,

haar hoofd let op verkeer,

haar hellepijn

bereikt mijn hart

dat krimpt

en opent voor nog meer.

De klanken van haar pijn
raken de wanden
van de kleine ruimte,
haar woorden raken
diepten van mijn ziel,
doen me beseffen hoe het schrijnt
om ongewild
 een ex te moeten zijn.

Wanneer ik uitstap
zie ik dat
de hemel zich
over haar spreidt.
Nooit hoeft een mens
door hellepijn
van ongewild
Zíjn ex te zijn.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Uit: "Granaatjes met een gouden slot" (2015)

Foto boven: Achterkant van de Elisabeth nr 09 van 24 april 2015

Fietsend op weg

De wind in de rug,

zon op mijn wangen

opent zich zomaar

een stil verlangen

naar U Heer,

de Zon

van mijn bestaan

die mij deed komen

en hier doet gaan.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Uit: "Geloofsvreugde" (2013)