Visser aan de haak

In Visvliet was een viswedstrijd,

hij won de eerste prijs.

Je zag hem trots met zijn tongetje klakken,

hij had de smaak al goed te pakken.

Toen hij thuis in de steeg

een worm aan het haakje reeg

schoot het puntje in zijn duim,

hij rende door de tuin,

de hengel sleepte achter hem aan,

bij elke stap trok de spanning aan.

De nijptang kwam er aan te pas,

of de kampioen nog vislustig was?

Zijn vriendje kan het weten,

die zat in de wachtkamer te zweten.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Gepubliceerd in: "Granaatjes met een gouden slot"

De kracht in een zanger

Ik zag een zanger, spelend op een vleugel,

hij zong een lied over iets moois van God.

Zoals hij speelde, zo intens gevoelig,

hij zong Zijn Woord, bewogen met Zijn lot.

Ik zag de zanger opgaan van de aarde,

hoorde het breken van zijn stem,

maar juist dat breken gaf de tekst meerwaarde

en ik begreep de kracht in zwakheid nu van Hem.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Bij 2 Korintiërs 12 : 9

Een engel in het gebouw

Op een lenteavond in 2022 waren de dirigente van ons koor, mijn man en ik maar met ons drieën op de koorrepetitie.

De rest had een reden om er niet te zijn.

De dirigente had ons nog gebeld met de vraag om de repetitie dan maar over te laten gaan maar wij hadden een van de bassen beloofd om zijn baspartij voor hem op te nemen en vonden bovendien afspraak is afspraak en beloofd is beloofd dus wij gingen.

Wat een geluk dat we toch gegaan zijn.

Want er gebeurde iets moois!

We hadden het orgel nog niet eens uit de kast toen er een man verscheen.

Hij vertelde dat hij pas in de stad woonde en zich aan het oriënteren was.

Hij hield van zingen en toneel en hij zocht een kerkelijke gemeente en had zondagavond een dienst in onze kerk meegemaakt en dat was hem heel goed bekomen. Hij was gaan kijken op de website en zag dat er een koor was dat woensdags repeteerde in het gebouw vlak achter zijn huis.

Hij besloot er eens te gaan kijken...

Hij zingt tenor! Hoera dacht mijn man die ook tenor is.

Hoe bijzonder dat we toch de drang gevoeld hadden om te gaan! Hij kwam als geroepen!

Dat hebben we hem ook laten weten dat hij zeer welkom was en hij voelde zich helemaal thuis bij ons en heeft ook nog eens een prachtige bescheiden tenorstem die heel mooi kleurt bij de stem van mijn man. Hij zong na enige oefening de stukken van die avond zo mee.

We hebben een heerlijke zangavond gehad met deze nieuwe aanwinst.

Hij hoopte er de volgende keren ook weer te zijn.

Wat hadden we gemist als we niet waren gegaan....

Voor ons was dit een ervaring van een engel in het gebouw!

Inmiddels zingt hij al weer twee en een half jaar mee en zo nu en dan hebben we het er nog wel eens over hoe hij bij ons binnenkwam. Reden te meer om de koorrepetities waar dan ook vooral door te laten gaan.

Coby Poelman-Duisterwinkel

De gekleurde jas

Ze breit een jas van al haar garenresten,

de boord van ‘t babyjasje van katoen,

zes ribbels van het truitje met de trekker,

een muizentandpatroon uit smaragdgroen,

het okergeel komt van de poppenspreien

met een bijzonder pauwenveermotief,

zou ze dat nu nog kunnen breien

in paars van ‘t kinderjurkje, ach zo lief.

Al breiend aan de jas vol kleuren

trekt een heel leven in haar hoofd voorbij,

ze ziet de tijd, geniet van elk gebeuren,

en ondertussen siert een pauwenveer de rij.

De uitgerolde kluwens vol gedachten

bezorgen haar een vreugdevolle glans,

de pennen lagen al heel lang te wachten,

voor resten is er nieuwe opleefkans.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Mijn eerste fiets

Het was geen nieuwe maar wat was ik blij,

die doortrapfiets was op een dag van mij!

Als je moest remmen hield je op met trappen,

ik had mijn vader nog de band zien lappen.

Ik had de fiets gekregen van mijn neef,

hij was nog goed al was het spatbord scheef.

blij fietste ik voor 't eerst de Kerkstraat door,

wat kon hij hard, ik zwaaide naar Mans Poort.

Dag buurvrouw Antoons riep ik over straat,

kijk eens hoe hard mijn nieuwe fiets al gaat.

Misschien kon ik de folders zo bezorgen,

dat kon ik mooi eens uitproberen morgen.

Ik hielp mijn vader daarmee elke week

want hij was kruidenier in deze streek,

de route die ik liep was al vertrouwd

maar was de fiets daar al wel op gebouwd?

Een fotograaf zei dat ik af moest stappen

dus hield ik voor hem even op met trappen,

ik wilde wel poseren maar alleen met fiets,

gelukkig was dat goed, anders had ik nu niets.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij een kinderfoto van mijn man

Studeren

Ik ben niet meer te stoppen,

heb zoiets leuks ontdekt,

je kunt speels talen leren

via een leuke app.

Ik leer nu Spaans in ‘t Engels

twee vliegen in één klap,

zo kan ik als ‘t zich voordoet

naar ‘t Spaanse land op stap.

Het mooie van die studie app,

je haalt ook ‘t Engels op.

Bij alles wat je goed hebt

klinkt er een juichkreet op.

Voor lessen scoor je punten,

je wordt erg goed beloond,

en sta je boven aan een lijst

word je met goud bekroond.

Zo schuif je wekelijks verder

van brons naar diamant,

het leren is een feestje

en schept een speelse band

met vele personages

die je al kunt verstaan,

ze leven dagelijks met je mee

en moedigen je aan.

Ik heb de smaak te pakken,

‘t is leuker dan ik dacht,

het laat mijn hersens gymmen, 

ook dat geeft extra kracht.

Maak je nog een gedichtje

of is dat nu voorbij

vraagt mijn lief me ernstig

al doe je het maar voor mij…

Coby Poelman-Duisterwinkel

De man met de fiets

Hij is er nog geen week

maar in het dorp kent men hem al,

het Spaans wordt goed verstaan,

lachend klinkt haar geschal;

Pa, je bent hier al bekend,

men noemt je de man met de fiets,

vrolijk gaan ze verder,

zij op haar step, hoe vind je zoiets.

De straat is voor de auto te smal,

maar wat een hellingsgraad,

dan maar te voet met fiets en step,

zo gaan ze door de straat.

Thuis hoor ik hun verhalen

en kijk de foto's door.

Intens geniet ik van hun reis,

volg zo het hele spoor.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Hoortoestel, zal ik wel, zal ik niet.....

We krijgen een mailtje van vrienden. Ze attenderen ons op een advertentie van een hoorspecialist. Ik moet even lachen om de humoristische manier van schrijven. Ons kent ons... Ik heb het onderwerp al eerder met mijn man besproken. Hij loopt er nog niet warm voor. Eén van onze zangers die naast hem staat in het koor heeft hem laten weten dat hij aan het experimenteren is met hoortoestellen en nu een apparaat op proef heeft. Mijn man houdt nauwlettend in de gaten hoe het zijn buurzanger bevalt. Na de proefperiode heeft de buurzanger zijn apparaatjes teruggebracht en ging bij een concurrent te rade. De apparaatjes die hij daar kreeg bevallen hem beter al is het nog niet je van het...

Toen we op een zondagmorgen plaats namen op de bank bij vrienden van ons, de bank zonder tegenlicht omdat de vriend die al een tijdje een hoortoestel heeft dan beter kon liplezen hadden we ook wat bedenkingen bij de werking ervan. Een bas in ons koor beschikt ook over een hoortoestel maar we moeten alles een paar keer herhalen omdat hij ons moeilijk kan verstaan... We hebben dus nog steeds onze bedenkingen bij de hoortoestellen van vandaag de dag en dat is de reden dat het nog wat uitgesteld wordt. Hij zegt wel eens er moet wel vreselijk veel aan die dingen verdiend worden want er wordt zo veel reclame voor gemaakt…

Die avond zijn we bij vrienden op bezoek van wie de man ook hoortoestellen heeft. Ik vraag hem hoe ze bevallen. Hij maakt een gebaar met zijn hand van: praat me er niet over…. En dan ontspint zich een heel verhaal van falen van het apparaat, bezoekjes aan de specialist die het meeneemt naar achteren en terugkomend vertelt dat het weer klaar is, overtollig oorsmeer enz. enz. Als we alles aangehoord hebben zeg ik tegen manlief: misschien kunnen we toch beter nog maar even wachten dan, zo slecht is je gehoor ook weer niet. Hij veert op, zijn gezicht begint te stralen en als we thuis zijn en ik opmerk dat het wel lijkt of hij opeens veel beter hoort, of dat soms komt door onze slotconclusie laat hij weten dat het inderdaad nu opeens veel beter gaat en hij kijkt mij zo gelukkig aan….

Coby Poelman-Duisterwinkel 

De microfoon

Als microfoon ben ik heel kwetsbaar, dat weten heel veel mensen niet maar er wordt altijd op mij gescholden. De microfoon deed het weer niet, heb jij er iets van verstaan? Ik krijg het altijd op mijn kop terwijl ik niet anders doe dan aansluiting maken. Er wordt van alles gedaan om mij zo goed mogelijk te bedienen maar weet je wat het is? De mensen die mij gebruiken weten niet hoe ze met mij om moeten gaan. Er zijn maar weinigen die echt vertrouwd met mij zijn.

Er zijn mensen die steeds om mij heen kijken als ze praten. Ze duiken dan weer rechts en dan weer links naast mij op, dan zien ze het publiek wel maar het is de bedoeling dat ze met hun lippen voor mij blijven staan want als ze steeds om mij heen dralen missen ze mij en komt hun geluid niet over.

Je hebt ook van die mensen die bang voor mij zijn, ze nemen zoveel afstand of ze duiken onder mij of buigen over mij heen. En altijd krijg ik de schuld.

Daarom neem ik vandaag maar even het woord. Lieve mensen, als jullie willen dat wat jullie zeggen helder en duidelijk overkomt kom dan met je lippen dicht bij mij. Luister of ik overbreng wat je zegt, het is vaak goed hoorbaar. Blijf dichtbij met je lippen. Denk maar gewoon dat ik een oor ben waar je in moet spreken omdat je in een zaal vol mensen bent. Zolang je maar dicht bij dat oor blijft zal iedereen je horen. Ik zal je eeuwig dankbaar zijn als ik niet altijd de schuld krijg van jouw wegkijken. Doe het voor mij, alsjeblieft…..

Coby Poelman-Duisterwinkel

Ezel Schaapbeschermer

Een wijze herder wist het wel,

zet ezels in het schapenveld,

wanneer een wolf dan toe wil slaan

komt er een ezel in zijn baan,

die grijpt hem in zijn ruggengraat

zodat de wolf zijn prooi loslaat.

Hier wint de ezel van een paard

omdat een paard de vlucht op slaat,

een ezel is iets minder snel,

hij vecht op een gevaarbevel.

Zo leert ons een Hongaarse man

hoe men hier wolven weren kan.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Kritisch kijken

 

De man in mijn stoel kijkt even met mij mee,

de kamer debatteert, hij schudt afkeurend nee.

Mobieltjes in de klas, het moet verboden zijn

maar kijk die kamer nu, 

het lijkt wel een schoolplein!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Verliefd

Zijn hand op mijn been,

zijn arm om me heen,

zijn warmte, zijn geur,

het geeft me een kleur,

de rust in zijn stem,

ik ben graag bij hem,

het voelt zo vertrouwd

dat hij van mij houdt.

Zijn meisje, zijn lief,

ook hij is verliefd,

ik voel hem dichtbij,

hij is graag bij mij,

laat duren de tijd,

ik wil je niet kwijt,

leg vast dit moment,

‘t geluk ongekend.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Navelbank

Peuterend in het velours

van de antieke canapé

laat ze zich nestelend ontvallen

zo'n navelbank, oma

luistert gezellig met je mee!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geluidsoverlast

Op een warme zomeravond fietsen we naar een klein kerkje. Ons koor werkt mee aan een dienst die daar gehouden wordt. Bijna bij het kerkje zien we de organist fietsen. Hij roept ons iets toe. We vinden de deur op slot en begrijpen nu waar de organist is. Hij komt terug met een man die de deur los maakt. Ik begrijp dat de man niet de sleutelbewaarder is maar hij kon toch aan de sleutel komen. Voor hij weggaat waarschuwt hij ons dat we de deur dicht moeten houden want hij wil geen geluidsoverlast. 

We komen de kerk binnen en treffen in het midden allerlei kratten met spullen aan en enkele stapels stoelen. Er is niets voorbereid voor een te houden kerkdienst. Organist en koorleden beginnen de rommel op te ruimen en de stoelen op hun plek te zetten. Iemand van hen gaat met een doek over banken en stoelen om stof weg te halen, een ander veegt de ruimte. Tegen de tijd dat de rest van het koor en een commissielid arriveren is de kerk toonbaar. We hebben een eigen orgeltje mee. Het inzingen van het koor kan beginnen maar o wee, de deur staat even open en de man van de sleutel trekt hem boos dicht met de woorden: "Wel de deur dicht houden, we willen geen lawaai horen." 

Als we bijna klaar zijn met inzingen komen enkele kerkgangers binnen en laten de deur open staan. Dan verschijnt de man van de sleutel weer, deze keer witheet. Hij schreeuwt naar de organist en die schreeuwt terug. Ze blijven een tijdje schreeuwen en de een trekt de ander naar buiten. Als de situatie uit de hand dreigt te lopen loopt één van onze koorleden naar buiten en spreekt de boze man van de sleutel rustig aan. De organist ziet zijn kans schoon en vlucht de wc in waar hij de deur op slot doet. De man van de sleutel (op klompen) is iets kalmer nu en de beide mannen praten in rust verder. De echtgenote van de boze man komt ook nog haar beklag doen.

Als ze gekalmeerd vertrekken wordt de organist geroepen en kunnen we verder maar de organist durft geen noot meer te spelen tot de dienst begint en de deur dicht gaat. Het is een goede dienst met best wat publiek. Enkelen van hen hebben iets meegekregen van wat er zich voor de dienst afspeelde. Gelukkig is het goed afgelopen maar wat kun je als koor in vreemde situaties verzeild raken. Als we later op de repetitie vierstemmig zingen “Wij zoeken in Uw huis Uw aangezicht o Here, naar vrede smachten wij, naar stille innigheid…” denk ik bij mezelf; hoe actueel zijn deze oude woorden….

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geestverwanten

We fietsen door de stad,

hij aan de buitenkant,

ik denk aan Hem die ons bewoont.

Hij leeft in hem, Hij leeft in mij,

ik voel me veilig in ons wij.

We luisteren naar Gods woord,

hij schuift zich in mijn hand,

we merken Hem die ons bewoont.

Hij geeft aan hem, Hij geeft aan mij,

Hij leeft in elk aan onze zij.

We bidden Zijn gebed,

voelen ons zielsverwant

met allen die de Geest bewoont.

Hij bidt voor jou, Hij bidt voor mij,

bij Hem zijn alle volken vrij.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Ereschuld

Een stroom van woorden,

schaamte, ereschuld,

wat kennen ze het Noorden,

beloften, heb geduld.

Kom bij ons stagelopen,

voel met de mensen mee,

zet hart, zintuigen open,

help Groningers ‘op glee’

wat zegt een woord als ereschuld

als er niets wordt gedaan,

pas als de scheuren zijn gevuld

kunnen we op u aan.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Woordenschat

Anderhalf is hij nu, zijn woordenschat heeft zich enorm uitgebreid.

Als mamma iets zwarts omhoog houdt en vraagt wat is dit, roept hij met een grijphandje in de lucht; aftanbediening! Op opa’s auto ontdekt hij de o van opa, op het nummerbord van mamma’s auto de j van jas en in zijn boekje wijst hij de b van beh, de a van aap, de p van pappa en de m van mamma.

Dan komen de kaartjes aan de beurt. Hij noemt op wat mamma omhoog houdt. Olifant, siraf, banaan, mijn oren en ogen staan versteld van alle woorden die daarop nog volgen. Zes weken waren ze met vakantie. Dan staat hij op en pakt me bij de hand. Omma, huis, hij neemt me mee naar binnen, loopt naar de fruitschaal; appel, noot, peer, hij trekt een kastje open; pannen. We lopen weer naar buiten. Opa, hoed, bal, abei, zijn vingertje gaat omhoog, hij hoort een grasmaaier, een hond, een vliegtuig, buurkinderen die hij niet kan zien door de heg. Omma, hij pakt mijn hand en neemt me mee om de heg, hij wil de kinderen zien, hij ziet een doorgang maar mag daar niet komen.

We lopen terug langs mamma’s auto met de j van jas en opa’s auto met de o van opa, hij draait even aan de trekhaakknop, wijst naar de poes en dan zijn we weer bij mamma en opa.

Waar is de baby, zegt mamma, hij trekt haar shirt omhoog en wrijft over haar buik. Dan moet mijn shirt eraan geloven. Nee, omma heeft geen baby in de buik. Oma is de mamma van mamma. Mamma is oma’s kindje. Hij dribbelt alweer naar de grote bal. O, wat een schat. Niet in woorden te vatten.

Coby Poelman – Duisterwinkel

Geschreven in 2016

De punchmachine

Coby, ik heb een nieuwe kringloop gevonden in de stad. Zullen we daar even kijken?

“Buurtkringloop” lees ik op een pand. 

We zetten de fietsen op slot en gaan naar binnen.

Meteen bij binnenkomst zie ik hem staan. Er hangt een briefje aan: Naaien zonder draad.

Dat maakt mijn nieuwsgierigheid nog groter. 

Mijn hekel aan naaimachines hangt samen met de gevoelige draadspanning en het knappen van en steken van draden door naalden.

Wow, dat is toch te gek, dit is net wat ik zoek. Naaien zonder draad.

Ik lees het briefje aandachtig door en de winkelbedienden zijn zeer geschikt. 

Eén van hen heeft al een you tube filmpje voor me opgezocht om de machine te demonstreren. 

De mooiste creaties komen onder de naaivoet vandaan. 

Het geheim is dat de materialen die je gebruikt door de naalden met weerhaakjes de delen op elkaar naaien, wat aan vilten doet denken.

Het is wel zaak om materialen te gebruiken die iets wolligs over zich hebben, anders hecht het niet op elkaar. 

Mocht de machine niet doen wat hij moet doen mag ik hem terugbrengen en krijg ik het geld retour. Wat een service! 

Omdat we op de fiets zijn en nog even uit eten willen in de stad mogen we hem later in de week ophalen.

In opgewekte stemming om mijn mooie aankopen, er lagen ook nog mooie kralen, fietsen we verder. 

Onderweg maak ik al plannen wat ik er allemaal mee wil gaan doen.

Daar is hij dan. Mooi lichtgewicht ding. 

Ik til hem zo op mijn bureau. 

Stekkertjes erin, voetpedaal op de grond, proeflapje en wollen draadjes, proberen maar. 

Wow wat superleuk is dit. 

Aan de voorkant zie je gewoon de draadjes die ik gebruikt heb en aan de achterkant hebben zich mooie viltrandjes gevormd. Hij doet het! Hij hoeft niet terug.

De volgende dag weer op kringlooptocht, nu op zoek naar pluizige wol want op internet heb ik gezien hoe met die machine gewerkt wordt. Men trekt een wollige draad wat uit elkaar en legt het los op de te versieren stof. Met de naalden er overheen en ziedaar, een mooi vlak ingekleurd.

Bij twee kringloopwinkels zijn heel veel bollen wol met prachtige kleurtjes. 

Met een tas vol knotjes en bolletjes en een effen fleece sjaal rijden we huiswaarts. 

Het feest kan beginnen!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Vrolijke ontmoeting

De eend in een verstopte wijk

roept om mijn aandacht, kijk nou, kijk!

Loop me niet achteloos voorbij,

leef je eens in dat ik jou rij.

Ik hoor je roep en loop terug

bekijk je zijkant, front en rug,

je lampjes, bumper en je grill,

ik kijk naar binnen en val stil.

Ik leg je vast met mijn mobiel,

geniet nog even van je wiel,

je spiegels, tulpen in het rood,

bedank je voor wat je me bood.

Zomaar in een verstopte wijk

staat er soms iets moois te kijk,

loop het niet achteloos voorbij,

roept iets naar jou, maak elkaar blij.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Een stapje terug

De thermostaat omlaag,

gebreide truien aan,

we maken het gezellig,

wennen aan dit bestaan.

Gewoon terug naar toen,

alleen een kamerhaard,

het is nu ook te doen,

ik voel me zelfs bezwaard

over wat ik gebruikt heb

aan stroom en zoveel gas,

ik merk, het was niet nodig,

kijk hoe het vroeger was.

We worden creatiever,

lopen ons vaker warm,

bekijken ‘t positiever,

stoken ons niet meer arm.

Het is een uitdagende sport

om minder te gebruiken,

een uurtje eerder slapen gaan

doet ook iets goeds ontluiken.

Coby Poelman-Duisterwinkel