Ik heb het Spaans benauwd
in dit cadeaupapier
en die proppen in mijn maag
zitten me tot hier.
Wie kwam er op dat gek idee
mij zo dik in te pakken,
ik wil eruit, ik heb genoeg van
’t schudden in die zakken.
Ik ben zo zacht en mooi,
wie wil me gaan bevrijden
en gunt me het genot
mijn charmes uit te spreiden?
Verwachtingsvol met kloppend hart
roep ik gedempt tot ziens,
als ik het niet meer overleef,
ik was een tas van jeans.
Coby Poelman-Duisterwinkel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten