Zolang er maar gezwegen wordt,
de wond niet is ontpleisterd,
maar als de pleister uit de hoekjes rolt,
tot rond de wond langzaam onthecht,
zwabbert dat wat nog over is
gevaarlijker dan ooit.
Dan barst het onderhuidse
als een stroom van lava,
een niet te stuiten kracht
alsof een vissenbak
uit al zijn wanden barst.
Wanneer het angstig stil wordt
na het flitsend licht,
het luchthappen verstomt,
de lichtkant van de maanvis boven komt,
vergeving ruimte biedt,
voel je je eindelijk geliefd.
Coby Poelman-Duisterwinkel
Geïnspireerd door het boek Aquarium van David Vann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten