Verlost

O Heer, ik ben zo opgelucht

dat U mijn schuld vergaf,

zo kan ik met U verder

en droog mijn tranen af.

Weer onderweg naar Pasen,

ik dwaal nóg wel eens af

maar weet mijn schuld begraven

in Uw verlaten graf.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Gepubliceerd in "Het pinkstert!"

Te zingen op de wijs van "Op bergen en in dalen, ja overal is God"

De eerste echo

Je bent nog maar een vormpje

in golvend grijzig zwart,

een klein wit stipje

toont ons je kloppend hart,

'k bespeur voor wie ik in mij draag,

van wie ik moeder wordt

een vleugelspreidend oergevoel

dat jouw bescherming vormt.

Er welt in ons een vreugdegolf,

twee harten vol in bloei,

door Zijn genadig Vaderhart

beleven wij jouw groei.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Geschreven voor Johanneke n.a.v. haar blog http://waardevolenuniek.nl/waardevolle-beelden-en-een-waardevol-gesprek/ Hier heb ik mijn gedicht "Blij met jou" (geschreven vanuit het perspectief van oma) aangepast, nu is het geschreven vanuit het perspectief van de aanstaande moeder.

Besneeuwde hof

De stilte is nog stiller

dan voorheen,

de beukenhaag draagt nu

een vorstelijke kraag,

berijpte bomen

fluisteren nog zachter.

Temidden van

de wintervacht

zit ik als een vorstin

op de beklede bank,

het wit steekt schitterend af

tegen mijn zwarte jas.

Vogels zingen zuiver

van opstanding en leven,

hun teksten staan in veelvoud

op zerken geschreven,

ik voel me in een heerlijk licht

door Wie mij schiep verheven.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Gepubliceerd in "Velden vol melodieën" (2016)

Dit gedicht is te beluisteren op http://www.audiogedichten.nl/audio/religieuze-audio/19-geloof-hoop-liefde/12-auto-generate-from-title

Avondmaalsgedachte

Zo ver het Oosten
van het Westen ligt
zijn onze zonden
weggedragen.

Vanuit het Oosten
rijst de Zon,
verlicht ons
tot het Westen

begraven,
al wat is weggedragen
om elke morgen
ons weer op te wekken
in Zijn Licht.

Bij Psalm 103 : 12

Coby Poelman-Duisterwinkel


Uit: "Velden vol melodieën" (2016)


Kunstwerk van J. Derksen Staats

Koffie!

Dat eerste kopje koffie

in je nieuwe huis,

tuinstoelen

in de kale kamer,

zonnestralen

op bespatte planken,

stijfsel in je haar,

holle klank,

behangsnippers,

voldaan gevoel,

even zitten.

Mmm,

kom, pak een stoel!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Bijna vrij

Stil zit ze naast me,

haar oogjes spelen

met de contouren

van het glas in lood.

Ze wordt geconfronteerd

met eeuwig leven,

dat, wat beloofd is

na de dood.

Zilver omrande wolken

drijven schaapsgewijs voorbij.

“Ik zie de Goede Herder”

fluistert ze naar mij.

“Zou oma het al weten?

Dan is ze bijna vrij”.

Veelbelovend zwijgen we,

voelen Hem onnoemelijk dichtbij.

Coby Poelman-Duisterwinkel

 

 

Uit: "Verstillend Licht" (2012)

Salka

Als de dood

het lichaam heeft ontbonden

verbindt

het door verlatingsangst

getroffen kind

de namen van haar ouders

onomwonden.

Omringd

door wat er van hen over is,

de fel begeerde schilderijen,

beschrijft het kind

met ingetogen droefenis

de pennenvruchten

die haar moeder lijkt te breien.

De kluwen

van de uitgetrokken

rozerode panden

ontwindt zich tot

een mantel

in haar koesterende handen.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven n.a.v. het gelijknamige boek van Chaja Polak.

In 2013 gepubliceerd in het boek "Strijklicht van violen", poëzie bij kunst en literatuur.