(B)oogcontact

Als het regent

en de zon schijnt,

U naar beneden,

ik omhoog kijk

dan staan wij even

oog in oog

verbonden

door Uw regenboog.

　

Coby Poelman-Duisterwinkel

Bij Genesis 9 : 16


Gepubliceerd in de bundel: "Granaatjes met een gouden slot"


Toen ik dit had geschreven heb ik er een melodietje bij gemaakt en als ik de regenboog zie zing ik dit lied. Ik zal proberen de melodie hieronder te schrijven in noten en de getallen onder de noten geven aan hoeveel tellen de noten duren. De hoge c d e en f zal ik met hoofdletter schrijven.

e f g E
       1 1 2 1 rust
E D C g
        1 1 2 1  rust

   C b a g e
          1 1 1 2 1 rust
f  d e g
       1 1 2 1 rust

  e e f g E
  1 1 1 2 2
D E F
       2 2 3 rust

F G F E
 1 1 1 3
 C E D C
1 2 1 3

Voor de passpiegel

Zijn spel onderbrekend

komt het kind voor me staan,

bewondering vult zijn blik,

ik prijs me gelukkig

dat ik Fries kan verstaan,
wat hij zegt brengt me

zo in mijn schik,

terug in het pashok

na mijn zacht dankjewel

hoor ‘k hem weer opgaan

in ‘t vrolijke spel,

ik denk vol vermaak

aan die ene minuut,

zijn spontane kreet:

wat sjochstó der leuk út!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Gepubliceerd in de bundel "De voordracht"

Samen langs de graven

Lopend langs graven
toont U mij Uw open graf,
U opent mijn gedachten
aan Uw derde dag.
Midden in de lijdenstijd
loopt U al vooruit,
U kent mijn innerlijke strijd,
mijn moeite met de dagen,
alles wat U moest ondergaan,
wat U moest verdragen.

Doe ik U niet tekort Heer
om mij steeds af te wenden
van al wat U geleden hebt,
ik kan er niet aan wennen.

Lopend langs graven
zie ik Uw lijdensweg,
probeer het te beseffen,
diep op wat is gezegd,
ik wil het onder ogen zien
hoe erg het voor U was,
Heer met U aan mijn zijde
bij Uw geopend graf
wil ik U dank betonen
voor wat U hebt volbracht.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Kruinend grijs

Een kruinend grijze vrouw met haar hond,
wat zou ik graag zien hoe het grijs haar stond,
hoe lang zal het zwart nog verjongen?
Verderop wordt er vrolijk gesprongen.

Een kleinzoontje schatert het uit van plezier,
De oma lijkt jonger, haar kruin schittert fier.
De vrouw met het hondje verbergt haar gezicht,
ik kan zo niet zien of er glans over ligt.

Wat is toch de reden van zwart over grijs,
verberg je het zilver, je leeftijdbewijs?
Het staat zo charmant en oogst groeiend respect,
je kruin smeekt en fluistert; laat mij onbedekt!

Coby Poelman - Duisterwinkel

Moeders verjaardag

Vandaag is het de dag
dat mijn moeder verjaart.

Helaas is ze niet meer
bij ons hier op aard.

“Nu blijf ik bij U voor altijd,

God die mij troost, die bij mij zijt.”

Deze strofen komen in mijn gedachten

op de straatweg Groningen – Drachten.

Ik ben onderweg
op de fiets naar Zuidhorn

waar moeder vertoefd heeft
in een woonvorm

voor dementerenden wel te verstaan.

Wat tref ik daar vanmorgen aan?

Zou mevrouw x
me nog kennen deze keer?

Zie ik mevrouw y nog eens weer?

Wie zou er dienst hebben van ’t personeel?

Werkten H en A op vrijdag veel?

In mijn fietstas zit een gebakken cake

omdat me dat wel aardig leek.

De weg erheen is me zo bekend.

Wat werd moeder hier verwend.

Iedereen was liefdevol voor haar.

In gedachten zie ik haar witte haar.

A heeft dienst, haar gezicht staat verrast.

“Hé, kom jij hier gezellig te gast?”

“Ja, ’t is 3 februari vandaag

en moeder woonde hier zo graag.

’t Was zo heerlijk om hier te komen

en met haar over vroeger te bomen.

Ik zag op het naambord
slechts drie in getal.

Wat een klein groepje,
hoe gaat het zoal?”

“Mevrouw x is overleden,

stilletjes van ons weggegleden.”

Mevrouw y kent me niet meer.

Nieuwe gezichten begroeten me weer.

“Heeft u hier gewerkt mevrouw”?

“Nee, moeder woonde in dit gebouw.”

De cake smaakt goed en de koffie geurt.

We bekijken foto’s om de beurt.

Daar zit moeder aan tafel te eten.

De tijd wordt eventjes vergeten.

’t Was goed om hier weer eens te zijn.

Groet de anderen, bedankt, het was fijn.

Ze leve lang, hoera, hoera.

Ze leve in Gods Gloria!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Gepubliceerd in mijn boek: "Granaatjes met een gouden slot"

Geschreven op 3 februari 2006.

Een artikel dat raakt

Onze zoon las gisteren, 1 februari 2020 een artikel in het Friesch Dagblad dat hem raakte. Hij ging er voor zitten en schreef er een reactie op en plaatste die op zijn LinkedIn. Tot zijn verbazing werd het zo veel bekeken en geliked, dat was nooit eerder gebeurd. Het onderwerp leeft onder de mensen. Omdat zijn artikel mij ten diepste raakt vroeg ik hem of ik het ook op mijn blog mocht plaatsen. Dat vond hij goed.
Daarom deze keer iets van de hand van onze zoon.