Coby Poelman - Duisterwinkel
vanavond op het veld,
leden van het kerkje
komen al toegesneld.
Ze maken het gezellig,
eerst al het werk gedaan,
dan samen aan de koffie
en neem een biertje aan.
Het is met al die mensen
een aangenaam karwei,
zo ben je door de week
elkaar ook weer nabij.
Er klinken ondertussen
nog liedjes over God
door kinderen die zingen
zit je deur nog op slot.
Hier is de deur al open,
er wordt op elk gewacht,
kom binnen lieve mensen,
veel dank voor jullie kracht!
Coby Poelman-Duisterwinkel
het onbekende tegemoet.
Natuurlijk zijn ze veel te vroeg.
Ze zien veel mensen komen
en zien ze ook weer gaan.
Ook zij mogen er achteraan
van wachthal 6 naar wachthal 8
en worden nog bij 12 verwacht
maar die is al gesloten.
Wel is een nieuwe afspraak klaar
nóg maar een dagje wachten.
Het is de opmars naar de dag
dat er een operatie wacht.
Het ging jaren aan hen voorbij,
ze voelen zich gezegend,
het brengt hen dichter bij de mens
die al veel heeft geleden.
Zij weten van het wachten,
van slapeloze nachten,
vertellen hen meteen paraat
wat er nog te wachten staat.
Coby Poelman-Duisterwinkel
maar je kijkt wat droevig,
je zoon die al jong overleed,
hoe was het voor jou vroeger.
Je draagt een mooie omslagdoek,
kleurrijk, goed weergegeven,
was je gesloten of een open boek,
zacht, rustig of gedreven.
Ik zou graag willen weten
wie je hier heeft vereeuwigd,
was het je man die Mesdag heette
of Jozef Israëls, van Leeuwen?
Het werk is helaas niet voorzien
van enig schrift of teken
of het is vervaagd misschien,
de tijd geeft ook gebreken.
Dat je Sientje bent is zeker,
inmiddels is dat vastgesteld.
Zolang de maker zal ontbreken
blijft er mysterie dat soms kwelt.
Daarom maak ik van jouw portret
een hedendaags gedicht,
ik hoop dat iemand er op let
en ons met nieuws bericht.
Coby Poelman-Duisterwinkel
