Tussen het dorre bruin
verrijst iets moois, iets fleurigs,
een ranke stam
onder iets wijds, iets kleurigs,
de buitenranden fijn belijnd
krullen in zachte schulpen,
een mug vindt hier zijn rust.
Het nodigt uit om stil te staan,
te mijmeren, je laten gaan,
een stempel in een ruitjesschrift:
we laten paddenstoelen staan.
Een melodietje van een kinderliedje.
Een muggenstoel fluister je zacht,
haha, geen zetel voor een pad,
het maakt je vrolijk, opgewekt,
zo mooi tussen dat stervend blad,
de Schepper was op deze plek!
Coby Poelman-Duisterwinkel
