Het mooiste boeket

In een grote glazen pot
staan bloemen als fluwelen.
't Zijn rode amaryllissen
op hele dikke stelen,
er tussenin staan fijntjes
met vurig rode bessen
takjes van de vuurdoorn
samen hun dorst te lessen.

Dit prachtige boeket
dat met liefde is geschikt
vertolkt hier ogenstrelend
wat in de zangdienst werd belicht.
Ik voel me begenadigd
als ik kijk naar 't warme rood
en richt me tot de Schepper
die al dit moois ons bood.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Is er ook een dominee in de zaal?

Ze had er zo’n behoefte aan

een dominee te spreken,

hulpzoekend keek ze om zich heen,

onrustig wachtend op een teken,

herinnerde zich toen een stem:

uw Hulp is in de Naam van Hem

die u geschapen heeft.

Trouw tot in eeuwigheid

verlaat Hij nooit wat Hij begon…

en zij, gelovend, was gerust

omdat dit al haar twijfel overwon.

Coby Poelman-Duisterwinkel


Te beluisteren op  https://www.luistergedichten.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=41:is-er-ook-een-dominee-in-de-zaal&catid=19:geloof-hoop-liefde

Stil gebed

Ik vouw,

denkend aan Noord, denkend aan Zuid,

U spiegelt ons midden

van Oost naar West

biddend.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Gepubliceerd in de bundel "Verrassend uitzicht" (2013)

Hoopvol

Hij was

al lange tijd kerkverlater

maar zijn ogen lichtten

toen Iemand zei

Ik ben.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Lichtende schaduw

Ik zag een vage regenboog

over een heldere

gebogen

alsof de één de schaduw

van de ander was.

Mijn pas vertraagde,

zilverkleurig vlogen

speelse vogels

voorlangs

en onderdoor

tegen het lichtend

donkergrijs.

Ik ondervond

hoe schaduwrijke vleugels

zich spreidden over mij.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uit: "Geloofsvreugde" (2013)

Brugstraat

De brug

is weer toegankelijk,

het verkeer

komt op gang.

Een overvol voetpad,

drukte van belang.

Dan gebeurt er iets,

een bus

nadert dreigend

een vrouw met een fiets.

In een impuls

grijpt een voetganger

haar stang,

geroep…

hij tilt haar

met fiets en al

terug op de stoep.

Rakelings schuurt

de bus langs haar wang,

het valt niemand op

in het gedrang

maar míjn hart

stroomt vol,

ik kleur er van

want die spontane redder

is míjn man.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uit: "Granaatjes met een gouden slot"

 Bron foto: http://www.focusgroningen.nl/bus-over-de-a-brug-verleden-tijd-pendelen-vanaf-de-westerhaven/

De kleur van familie

Elk leven kent een eigen nerf,

soms kleurt die blauw, soms naturel.

Levens lopen altijd anders,

niets verloopt zoals men wil

maar waar een spil is afgebroken

raken klossen uit balans

tot ze rollen waar ze vallen,

draden spannen, trekken aan

tot de spanningsbogen knappen,

losse einden zijn ontstaan.

Twijnend gaan de levens verder

langs een ingekleurde lijn,

uitgestippeld door geslachten,

elk met een verhuld geheim,

soms kleurt dat blauw, soms naturel,

met verve speelt men van nature

het familie-rollenspel.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Geschreven n.a.v. het boek “De blauwe draad” van Anne Tyler

Zo waardevol

Die mensen, heel bescheiden,

die met een hart van goud,

ze zijn de Lichtbrengers van nu,

staan klaar voor jong en oud.

Ze vinden vanzelfsprekend

wat zij voor anderen doen,

de zorg die zij verlenen

gewoon, uit goed fatsoen.

Die mensen, heel bescheiden,

die met een hart van goud

verdienen een groot compliment,

zijn waardevol, vertrouwd!

Mag ik vandaag eens aandacht

voor deze medemens

die altijd gewoon klaarstaat,

de ander graag verwent?

Ik vind je echt een kanjer

als jij er toch niet was

wie bracht er dan vandaag het licht

bij wie het donker was?

Jij, lieverd, zo bescheiden,

jij met een hart van goud,

ik zet je graag eens in het licht

omdat ik van je houd.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Snelwegmuziek

Een bus rijdt ons voorbij.

“Laat u bussen” lezen wij.

“Ik laat me zingen”

zei ooit prins Claus.

Prinsen bussen in koningsblauw,

bussen zingen op asfaltgrauw,

een vrachtwagen toont

van ver het publiek:

C’est le beton qui fait la musique!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Een boom over leven

Ooit vroeg "Trouw" om een verhaal te schrijven over wortels. Het mocht niet meer dan 500 woorden bevatten. Onderstaand verhaal heb ik jaren geleden daarvoor ingestuurd en Trouw zette het op de site. Vanmorgen kwam ik het verhaal weer tegen en dacht; dat kan ik wel eens delen op mijn blog.


Een boom over leven

Mijn wortels zijn door een kanaal omgeven. met water van het zuiverst soort. Hoewel ik lig geveld voor dood is er één hoop, mijn wortels leven.

De gedachte hierachter is een boom op te zetten over leven vanuit het perspectief van een boom. De wortels zijn omgeven door een kanaal. Hoewel hij ligt geveld, van zijn wortels afgehouwen, te wachten op de spontane dood of verbranding, wie weet voor een crematorium maar hij heeft één hoop, zijn wortels leven, gevoed door water kan er een nieuwe boom ontspruiten.

Spiritueel zou de boom een mens kunnen zijn, gevoed door zijn Schepper, de adem van zijn leven, die zijn dood nadert maar over de dood heen gedragen mag worden naar het eeuwig leven. Je zou ook kunnen denken aan dat rijsje dat voortkomt uit de afgehouwen tronk van Isaï.

Hoor, de boom spreekt:

“Mijn wortels zijn stevig verankerd in de grond. De omvang van mijn wortels is te vergelijken met de omvang van mijn kruin, zo heb ik mij laten vertellen door iemand die verstand van mij heeft. Ik sta hier al zo’n 50 jaar langs een fietspad en heb in mijn leven heel wat scholieren en hondenbezitters voorbij zien gaan. Hun gebabbel klinkt nog na in mijn takken en de wind laat zo nu en dan horen wat mijn oren hebben opgevangen. Veel liefdesverdriet werd hier geuit en veel problemen werden onder mij besproken. Ik voel de tranen door de woorden heen tot in mijn wortels.
Af en toe worden er fietsen tegen mijn stam gelegd en vinden jonge mensen elkaars liefde. Dan zingt het in mij.
Ik zie ook wel eens hoe mensen op het gras in de berm gaan zitten en hun handen vouwen. Wat ze zeggen kan ik niet verstaan maar als ze hun gesloten ogen weer opslaan meen ik iets in hun gezichten te bespeuren waar mijn wortels van krommen, niet zoals tenen bij mensen maar zoals het bij bomen gaat als ze iets moois zien of horen. Ik vind het jammer als ze weer verder gaan. De stilte die ze achterlaten maakt me weemoedig. Lang duurt dat niet want dan vaart er een schip voorbij in het kanaal waardoor ik weer met heel mijn wortelstelsel in de grond sta.
Het mooiste in het leven van mijn wortels zijn de stormen. Dan zetten ze zich schrap
om mij voor vallen te beschermen. Na elke storm voel ik hoe ze juichen: We hebben het weer gered!”

Coby Poelman-Duisterwinkel
De foto hierboven is van Bart Hogeveen.

Vredig

Marius van Dokkum ©2005 Art Revisited, Tolbert

Op een gehavend bankje

in de late middagzon

voor het knus doorleefde huis

met jonge loten in de goot

koesteren ze hun liefde

zij breit en neigt haar oor

hij helt vertrouwelijk over

nog altijd gretig naar

het keer op keer gehoorde

wat hen al zoveel jaren vleit

romantiserende vergane glorie,

vertegenwoordigend verleden tijd

in ontroerende bekoorlijkheid.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geïnspireerd door het kunstwerk van Marius van Dokkum