Een boom over leven

Ooit vroeg "Trouw" om een verhaal te schrijven over wortels. Het mocht niet meer dan 500 woorden bevatten. Onderstaand verhaal heb ik jaren geleden daarvoor ingestuurd en Trouw zette het op de site. Vanmorgen kwam ik het verhaal weer tegen en dacht; dat kan ik wel eens delen op mijn blog.


Een boom over leven

Mijn wortels zijn door een kanaal omgeven. met water van het zuiverst soort. Hoewel ik lig geveld voor dood is er één hoop, mijn wortels leven.

De gedachte hierachter is een boom op te zetten over leven vanuit het perspectief van een boom. De wortels zijn omgeven door een kanaal. Hoewel hij ligt geveld, van zijn wortels afgehouwen, te wachten op de spontane dood of verbranding, wie weet voor een crematorium maar hij heeft één hoop, zijn wortels leven, gevoed door water kan er een nieuwe boom ontspruiten.

Spiritueel zou de boom een mens kunnen zijn, gevoed door zijn Schepper, de adem van zijn leven, die zijn dood nadert maar over de dood heen gedragen mag worden naar het eeuwig leven. Je zou ook kunnen denken aan dat rijsje dat voortkomt uit de afgehouwen tronk van Isaï.

Hoor, de boom spreekt:

“Mijn wortels zijn stevig verankerd in de grond. De omvang van mijn wortels is te vergelijken met de omvang van mijn kruin, zo heb ik mij laten vertellen door iemand die verstand van mij heeft. Ik sta hier al zo’n 50 jaar langs een fietspad en heb in mijn leven heel wat scholieren en hondenbezitters voorbij zien gaan. Hun gebabbel klinkt nog na in mijn takken en de wind laat zo nu en dan horen wat mijn oren hebben opgevangen. Veel liefdesverdriet werd hier geuit en veel problemen werden onder mij besproken. Ik voel de tranen door de woorden heen tot in mijn wortels.
Af en toe worden er fietsen tegen mijn stam gelegd en vinden jonge mensen elkaars liefde. Dan zingt het in mij.
Ik zie ook wel eens hoe mensen op het gras in de berm gaan zitten en hun handen vouwen. Wat ze zeggen kan ik niet verstaan maar als ze hun gesloten ogen weer opslaan meen ik iets in hun gezichten te bespeuren waar mijn wortels van krommen, niet zoals tenen bij mensen maar zoals het bij bomen gaat als ze iets moois zien of horen. Ik vind het jammer als ze weer verder gaan. De stilte die ze achterlaten maakt me weemoedig. Lang duurt dat niet want dan vaart er een schip voorbij in het kanaal waardoor ik weer met heel mijn wortelstelsel in de grond sta.
Het mooiste in het leven van mijn wortels zijn de stormen. Dan zetten ze zich schrap
om mij voor vallen te beschermen. Na elke storm voel ik hoe ze juichen: We hebben het weer gered!”

Coby Poelman-Duisterwinkel
De foto hierboven is van Bart Hogeveen.