Troonopvolging

Als op een dag

de Koningin zal zeggen:

“Het is genoeg,

mijn tijd is nu voorbij,

‘t moment is daar

de kroon af te gaan leggen,

‘k maak voor mijn zoon

de plaats met liefde vrij,”

bidden wij dan

voor en met hen de bede:

Heer, maak ons instrument

van Uw bedoelde Vrede.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Uit de bundel: "Geloofsvreugde"
http://bestelmijnboek.nl/vm-cat/dichtbundels/geloofsvreugde-detail


Bovenste kunstwerk is geschilderd door Sjoke Wassenaar.

Het meisje met de negen vingers

Ingekaderd
lopen twee zussen
in gedachten op zoek,
de jongste draagt een camera,
de oudste bladert in een album.

Binnen een ander kader
ontwaar ik moeder,
zwijgend na het waarom,
vader tegenover haar,
handgebarend.
Aandachtig kijk ik
naar wat is vastgelegd.

Waar leugen waarheid wordt
pink ik een traan.

Een kader vult zich
met een wazig negatief,
dat van een vader,
rennend voor zijn leven,
vastklemmend in zijn arm
een kind van twee,
erbarmelijk klinkt het gehuil
vermengd met schreeuwen.
Een knuppel treft,
het kader sluit zich
in ontwikkeling;

Ik zie mijn gave handjes
boven de rug van vader
en ruik de geur van bloed.
Ik ben Laura, een dubbeltje
op zijn kant.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek van Laia Fàbregas

Nachtelijk Licht

Juist in de nacht
weerkaatst Uw Licht
zo helder
wanneer het stil is
om me heen
dan ben ik met Uw
Hemellichaam één,
klinkt Uw “Ik ben”
het meest welluidend
mij beduidend
juist in het donker
ben je niet alleen.

Samen met U
bekijk ik dan mijn leven
waar bloeide
U het meest in mij,
bij elke vreugde
knipoogde U even,
in groot verdriet
voel ik U heel dichtbij.

U wiegt mij
als ik niet kan slapen,
kalmerend
is uw innerlijke stem,
voortdurend vult U
mijn gedachten,
juist in de nacht voel ik
hoe 'k van U ben.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Niemandsland 1

Vierentwintig stappen,
toen ik verkleumd was
drie er bij,
groter geworden,
één stap minder.
Vandaag ben ik
een half uur vrij.
Ik graaf naast moeders graf
mijn colablikje in,
het opgerolde briefje
gaat over oma’s Bijbel,
mijn vraag aan God en
wat ik mis van ons gezin.

Hoeveel adressen
heb ik nu gehad,
hoe vaak ging ik als slak
met mijn rugzakhuis op pad,
waarom ging het telkens mis,
deed ik wat ik niet wilde
maar toch gebeurde
als iemand zeurde
over mijn
verstopt verdriet
of degenen die op mij letten
mij volplakten
met negatieve etiketten
waardoor ik zelf
maar amper zichtbaar bleef,
gerechtigheid verdween,
mijn naam veranderde in
Just, slechts, alleen

totdat ik hoorde
dat het níet mijn schuld was
en ik vertellen durfde
van mijn dodelijke angst
en eindelijk
mijn opgekropte
tranen uit kon huilen
waardoor ik ruimte kreeg,
mijn niemandsland kon ruilen
voor Justus,
mijn vertrouwde naam.

Coby Poelman-Duisterwinkel.


Geschreven bij het gelijknamige boek van Guurtje Leguijt

Voorgedragen op de leeskringkaravaan te Haren in 2009 waar Guurtje Leguijt over haar boek kwam spreken.

Te beluisteren op www.audiogedichten.nl zie link.

Zie ook Niemandsland 2

In Hem

Ik ben,

als vruchtwater rond een foetus

zo is Hij om mij heen

Zijn warme schoot

mijn burcht!

Coby Poelman-Duisterwinkel

De afbeelding is vermoedelijk van Wilna de Grooth.

Uit "Verstillend Licht" (2012)

Scheuren in het pleisterwerk

Scheuren in het pleisterwerk

van de gerestaureerde kerk

vertellen de historie

van wie verwond door het verleden

louter kerkpaden betreden

voor concert of glorie.

Wanneer de wond ontpleisterd is

komt ruimte voor vergiffenis

breekt Zijn bevrijding door.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Uit:"Geloofsvreugde"

Putten

De troosteloze aanblik

van de oorlog,

verstilde schuren

in het schemerlicht.

Een levenloze boom

tekent zich af

als een skelet

tegen de

bloedrode lucht

die lijkt te roken

in een hemels schijnsel.

Gekrompen is de hooiberg

die schuilgaat in het donker,

wachtend op de Morgen,

voor elk geluid beducht.

In een zucht

lijkt Putten uitgestorven.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij een schilderij van Wouter Bakkenes.

Dit gedicht is met de foto van het kunstwerk gepubliceerd in het boek "Strijklicht van violen"

Het gedicht is te beluisteren via
 https://www.youtube.com/watch?v=eDnqNLQuZBU

Cannabis lollies

Een dagje Amsterdam,
auto buiten de stad,
lekker met zijn tweetjes
met de vouwfietsjes op pad,
racen door de straten
een heerlijk vrij gevoel
gezellig samen praten
dwars door het stadsgewoel,
hier een patatje eten
daar een blikje fris
maar wat ziet mijn oog nu,
lollies van cannabis?
zomaar hier te koop
op het Waterlooplein
ze lonken in bosjes
zowel naar groot en klein.

Het blijft me bezighouden
als we verder gaan
ik trek me dit verschijnsel
toch wel behoorlijk aan.
Midden in die grote stad
bid ik voor Amsterdam
en ben op slag vergeten
hoe vrolijk ik hier kwam.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

De trein mindert vaart....

Een oude man
op het perron
met een al even
oude hond
zeult een tas
op wielen voort.

Dan staat hij stil
hijst zijn geriemde broek.
Het hondje wacht
met één oog dicht geduldig.

Deuren schuiven open
eerst duwt de man
zijn tas het trapje op
beklimt dan zelf de treden
het hondje klauterglijdt
met moeite mee

in de coupé
weerklinkt in koor
het langgerekte aaach.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Afbeelding: Schilderij van Sip Hofstede

Kerkje spelen

Zullen we weer kerkje spelen
met z’n allen op de trap?
Dan zal ik de boekjes delen.
Ga maar zitten, ‘t is niet krap.

Dominee zegt wat we zingen,
en ik help de kleintjes wel.
Wacht, ik doe de oefeningen
op mijn fluit, ik haal hem snel.

Wil de dominee weer preken
hoe de Herder ’t schaapje zocht?
‘k zal nooit Zijn gezicht vergeten
hoe Hij keek toen Hij het vond.

Kijk nu toch, ik zie hem stralen
nog voordat hij heeft gepreekt
en die bijbelse verhalen
klinken prachtig door de week.

Kerkje spelen is gezellig
op de lange brede trap,
wie graag met ons mee wil zingen
neemt gewoon een extra stap.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Achter op de fiets

Achter mijn rug

zit mijn zoon,

ik fiets met hem

langs de spoorbrug.

Hij ratelt aan één stuk door

over kikkers, ooievaars,

potjes kikkerdril,

over juf die

een baby’tje krijgt in april…

opeens is hij stil,

vraagt dan verwachtingsvol:

“En mam,

word jij al een beetje bol?”

Ik, juist mijn “kikkerproef”

achter de rug…

juich bijna

naar hem terug:

“Misschien dat in april

mijn buik ook groeien wil!”

Coby Poelman-Duisterwinkel

Dit gedicht werd genomineerd voor de Selexyz Scheltema Poëzieprijs Almere 2009 waar het de 2e prijs werd toegekend. De 1e prijs was voor Bep Grootendorst, zie de bovenste foto. Het thema was: "Achter mijn rug".

Marte Jacobs

Pasgeboren liefde,
intenser kan het niet,
wie zal vermoeden
wat die dichter
in jou ziet.
Je vult mijn gedachten,
in elk gedicht
huppelt jouw pas,
lees ik jouw gezicht.

Die zandkloppende handen,
je grappige weetjes
dan weer onbereikbaar
en toch
wij tweetjes,
geen plekje te vinden
in heel Amsterdam
die jouw gestalte
aan mijn blik ontnam.
Mijn Marte
ben je gebleven,
tot lang na je dood
was jij mijn leven.

Dichter bij jou
heeft niemand geschreven.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek van Tim Krabbé

Ja Heer, ik wil!

Ik wil aan U mijn liefde geven

omdat ik zo veel van U houd.

Uw Woord heeft mij hiertoe gedreven,

daarin beloofde U ons trouw.

‘k Verheug me op Uw komst en juich,

zing voor U en getuig.

O Heer, hoe vurig is mijn liefde,

‘k verlang naar U als bruid, ik smacht,

heel vaak al heb ik uitgekeken

en tevergeefs op U gewacht,

de wolken dikwijls nagestaard,

nog kwam U niet op aard.

Ik heb gehuild, gesmeekt, geroepen,

de sterrenhemel afgezocht,

wanneer toch zal ik U ontmoeten?

Uw voeten kussen als dat mocht,

verwarm mij met uw liefdesgloed,

mijn hart, o Heer, het bloedt.

Vlammen verteren mij, o, sus me,

geurolie kocht ik voor Uw haar,

Beminde, kom mijn hartstocht blussen,

hoor ik U komen, is het waar?

Wanneer ik roep: “Ja Heer, ik wil,”

wordt alles in mij stil.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geïnspireerd door het Hooglied in de Bijbel.

Te zingen op de melodie van gezang 430 uit het Liedboek voor de kerken.

Jakobs droom in onze werkelijkheid

De engelen

in Jakobs droom

zij komen en zij gaan,

zij die naar boven trekken

dragen zijn zorgen en zijn last

en die de daling maken

brengen hem Gods genade.

Het huis dat hij verliet

maakt plaats voor

’t huis van Hem

die Zijn beloften

in hem waar gaat maken.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Afbeelding: Schilderij van Michael Willmann

N.a.v. een preek over Genesis 28 : 10-18

Repetitieruimte

Het koor is niet compleet,
de alt zingt weer alleen
en ook de bassen
kunnen steun gebruiken.
De dirigente hoopt en bidt
dat niemand ziek zal zijn
op zondag in de eredienst,
het groepje is zo klein.

Hoe zou de Grote Dirigent
vanuit de hemel bidden,
Hij heeft ons allen
nodig in Zijn Koor.
We kunnen hier op aarde
toch vast gaan repeteren,
verschillend als we zijn
geven we samen goed gehoor.

Al zullen hier en daar
wat valse tonen klinken,
als we met vreugde werken
aan de harmonie
zullen we op een dag
de mooiste psalmen zingen,
vormen de stemmen
een gouden melodie!

Coby Poelman-Duisterwinkel

De literaire kring

Met het breken
van de doofpot,
het crashen
van een mobiel
valt de communicatie stil.

Op linnen schoenen
sluipt de sluimering
terug in de herinnering.

De leden
van de literaire kring
halen de neus op
voor hun dorpeling.

Met gesteven boorden
en gewassen handen
ontwijken juristen
evenals de anderen
de scherven
van de gebroken pot.

Ze lachen
om hun dorpeling
voorbijgaand
aan haar aanwijzing
de alleroverstemmende lach
van hun eigen schijnvertoning.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek
van Marjolijn Februari.
Voorgedragen op de leeskringkaravaan te Haren in 2008 waar Marjolijn Februari sprak over haar boek.

Dag oma!

Verlangde u zo naar uw kinderen
dat u zélf een kaartje kocht,
dat was zeker een flinke tocht
vanuit verpleeghuis ‘De vier winden’.

Kon u uw eigen jas niet vinden,
hebt u een andere uitgezocht,
herkende u de halte bij de bocht
of telde u opnieuw de linden?

Wat leuk dat u ons komt verrassen,
ik bel wel dat u bij ons bent,
ja hoor, ik let ook op uw tassen.

Ik denk dat ma u straks verwent,
zal ik uw traanogen even wassen,
dan ben ik weer oma’s grote vent.




Coby Poelman-Duisterwinkel

Ingezonden voor de Sonnettenwedstrijd van Aquazz uitgeverij en
geselecteerd voor de bundel ZZonnettenhof, een selectie van sonnetten.
Uitgekomen in december 2010.

Salka

Als de dood
het lichaam heeft ontbonden
verbindt
het door verlatingsangst
getroffen kind
de namen van haar ouders
onomwonden.

Omringd
door wat er van hen over is,
de fel begeerde schilderijen,
beschrijft het kind
met ingetogen droefenis
de pennenvruchten
die haar moeder lijkt te breien.

De kluwen
van de uitgetrokken
rozerode panden
ontwindt zich tot
een mantel
in haar koesterende handen.

Coby Poelman-Duisterwinkel.


Geschreven n.a.v. het gelijknamige boek van Chaja Polak.

In 2013 gepubliceerd in het boek "Strijklicht van violen", poëzie bij kunst en literatuur.

Kijkdagen veiling

In het grachtenpand
van zes verdiepingen
verdiepen mensen
zich in kunst.
De brede eiken trappen
dragen lichtvoetigen
en zwaargewichten.
Gewichtig spreekt men
over Amsterdamse school.
Schouwspiegels spiegelen
Barok en staande klokken.
Bronzen beelden
beelden kunstzinnig uit.
Schilderijen tonen
beelden van verlichting.
Kroonluchters
beschijnen Jugendstil
en Art Deco.
Het veilinghuis
herbergt juwelen
en meubelstukken
van niveau.

Beneden hoor je
het gestommel
van al die voeten
boven het plafond.
Wanneer je buiten
je pas inhoudt,
nog even omkijkt
zie je het uitzicht
van waar je binnen
voor het oorlogsglas
te dromen stond.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geïnspireerd door de kijkdagen in veilinghuis "de Zwaan" te Amsterdam

Wat moet ik doen?

Hoe zou ik
kunnen erven
Zijn eeuwig Koninkrijk?

Getroost door
Jezus’ woorden
uit Marcus’ tijd
waarin ik lees
niemand is goed
dan God alleen

ga ik waar Hij
mij kind noemt
in Zijn ontferming
vol vertrouwen heen.

Coby Poelman-Duisterwinkel

N.a.v. een preek over Marcus 10 : 13 - 31

De eenzaamheid van de priemgetallen

Onder het gaas
schuilt een ragfijn
viooltje
dat eerder krimpt
dan groeien wil

een gebroken
spiegelstukje,
dragend
zijn eigen wonden
doorsneed
de tere bloem

liefde
leek ontoereikend
voor wie zijn geschonden

gebrokenheid is
wat hen heeft
verbonden.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij het gelijknamige boek van Paolo Giordano

Als een boom

Mijn wortels
zijn door een rivier
omgeven
met water van
het zuiverst soort,
hoewel
ik lig geveld
voor dood
is er één hoop,
mijn wortels leven.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Bij Psalm 1