Een gedicht n.a.v. het boek "Verre vader"

Gelepeld sliepen ze, de broertjes

in hun versleten goed,

Je ziet ze door de ogen van hun weldoener,

de fiets vol kokosnoten, de gebaren,

het kappen en het balanceren

van rietjes op een smoezelige hand.

Je voelt door wat hij prijsgeeft

het diepbewogen hart,

dat vaderschap wat in hem leeft,

de sympathie voor de gebrokene,

zijn medeleven.

Je leeft je in

door wat hij je laat zien.

Je voelt zijn pijn, de wonden,

en de verscheurdheid van zijn hart

omdat hij spreekt over

de wezenlijke dingen

met wie getekend door de tijd

zijn leven wil doorgronden.

Wat had hij graag de vader willen zijn.

Twee ruggen in gebloemde bloesjes,

uiteindelijk in wit versleten goed.

Een ring van trouw schuift losjes om de vinger

van hem die eindelijk besluit

dat hij toch vader wordt genoemd.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geïnspireerd door het boek “Verre vader” van Jos van Kan