Gelepeld sliepen ze, de broertjes
in hun versleten goed,
Je ziet ze door de ogen van hun weldoener,
de fiets vol kokosnoten, de gebaren,
het kappen en het balanceren
van rietjes op een smoezelige hand.
Je voelt door wat hij prijsgeeft
het diepbewogen hart,
dat vaderschap wat in hem leeft,
de sympathie voor de gebrokene,
zijn medeleven.
Je leeft je in
door wat hij je laat zien.
Je voelt zijn pijn, de wonden,
en de verscheurdheid van zijn hart
omdat hij spreekt over
de wezenlijke dingen
met wie getekend door de tijd
zijn leven wil doorgronden.
Wat had hij graag de vader willen zijn.
Twee ruggen in gebloemde bloesjes,
uiteindelijk in wit versleten goed.
Een ring van trouw schuift losjes om de vinger
van hem die eindelijk besluit
dat hij toch vader wordt genoemd.
Coby Poelman-Duisterwinkel
Geïnspireerd door het boek “Verre vader” van Jos van Kan
Hartverwarmend!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Sandi!
VerwijderenOok maar eens lezen dan Coby, sprekend gedicht.
BeantwoordenVerwijderenHet is ook een mooi boek Hilly met veel diepgang, een boek dat je bij blijft. Dank voor je reactie.
Verwijderen