Mien suntmetinus

“Woar is mien suntmetinus moeke.”

“Op t klaine zollertje, vot om t houkje achter de holten kovver.

Denk om de leste tree, traproeden goan aal lös. Pa mot er neudeg es noar kieken.”

Ik ben al boven. Deur van zoller kroakt.

Der schient n miezereg stroaltje zunlicht deur t roamke aan Wegters kaant.

Keulse potten stoan op n rieg noast n blomtoaveltje met kringen ien t blad.

Au, as k mien suntmetinus pakken wil steut ik mien kop. Weer nait om balken docht.

k Heb hom.

Met suntmetinus ien haand stroekel ik over de leste tree, veur mie nou de eerste, met de lösse traproede. Doar kleddert hai al noar beneden. Ik ken mie nog net vastgriepen aan leuning.

Moeke staait al onder aan trap. “Wat heb ik nou zegd. Gelukkeg is t goud oflopen.”

“Zitten der gain deuken ien mien suntmetinus?”

t Is goud goan. Reinder het hom moakt van n old blik. Hai het er gatjes ien sloagen met n hoamer en n spieker. As keerske aan is schient ien t duuster n meulen en n kerk.

Der zit onderien t blik n stuk holt met n rondje der uutzoagd, doar ken t keerske ien.

Aan n iezerdroadje ken je hom vasthollen mor den krieg je wel verbraande handen.

Wie deden der den n stokje omhen. Zo kon je der met lopen as t 11 november was.

Twai doagen loater waren oma en mien zuster joareg.

Om dizze tied van t joar waren wie aaltied misselek van alle lekkers wat wie oplopen haren.

Doar kwamen den ook nog gebakjes overhen.

Suntmetinus staait nou bie mien schoonzus ien koamer veur de pronk.

As k hom stoan zai komt mien kiendertied weer boven.

k Huf der nait ains trap veur op.

Coby Poelman - Duisterwinkel