Van harte welkom

Van harte welkom op mijn gedichtenblog. U mag de gedichten ongewijzigd gebruiken met vermelding van mijn naam. Voor het verzorgen van een lezing met voordrachten kunt u contact opnemen via cobytjeert@live.nl Er is ook een volledig programma voor Kerst en Pasen.
Er is nog een interview te beluisteren van enkele jaren geleden. , https://soundcloud.com/user-671424345/interview-coby-poelman-duisterwinkel-10-07-2017

vrijdag 29 juli 2011

Daniëls dieet

De weegschaal
geeft aan:
Je hebt weer niet
als Daniël gegeten.

Hij zat temidden
van vorstelijke eters,
schoon van gestalte,
energiek en gezond
met een bord groenten,
’t was water wat hij dronk.

Vastbesloten als hij was
liet hij zich niet verleiden.
Hij werd gezegend
met geestelijke spijzen.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

(Vrij naar Daniël 1.)

dinsdag 26 juli 2011

Thuisvakantie

Stoelen dragen
fleurige mensen
en een zwart-witte kat
geur van koffie
bereikt het terras
de tuintafel schaduwt
kousen als kant
met boord gevormd
door de ronde rand

hij, te midden van al
wat interesseert
leest voor
aan wie hem
schrijvend observeert
de kat slaapt onverstoord

waar vind je vrediger
vakantieoord?

Coby Poelman-Duisterwinkel

maandag 25 juli 2011

Uitvaart


Er wordt gesproken
over de Openbaring,
komend bij Zijn gaan.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Kunstwerk van Johan Plas

zondag 24 juli 2011

Miskraam

Roerloos lig je in zijn handpalm
zo onwaarschijnlijk stil en kalm.
“Het hoofdje is niet goed gesloten”
zegt de dokter vastbesloten.
Je bent al helemaal gevormd
'k voel hoe het binnenin mij stormt
maar je had geen kans van leven.
We moesten je uit handen geven.
Ons jongetje, zo klein en nietig,
je vader en ik zijn zo verdrietig.

Een lied welt 's avonds op in mij.
Het eindigt met: "Blijf mij nabij".

Coby Poelman-Duisterwinkel

(Maart 1981. Gedicht geschreven in oktober 2008.)

woensdag 20 juli 2011

Spaanse griep

Ze was nog maar een peuter
toen eerst haar vader,
tien dagen later
moeder stierf.

Haar broertje,
een flinke kleuter,
begreep het ook nog niet.
Opeens was oma moeder,
altijd in het zwart,
zwijgen was gewoon.

De zware fotodoos,
keer op keer geopend,
spreekt droefheid,
tekent tijd.
In hun gezichtjes
mist het kind.

Boven verledenfoto’s
ontdekt haar dochter
steeds meer gelijkenis,
herleeft in haar
de jong gestorven moeder.

Coby Poelman-Duisterwinkel