Een plukje haar vanuit haar kindertijd,
het zegt zoveel over de kleine meid,
ik zie weer hoe ze liep
met haar konijn op wieltjes,
die ze soms aan haar pakjedrager bond,
daar reed ze frank en vrij mee rond,
dan keek ze om en stopte even
zette hem overeind maar nee,
het wilde blijkbaar zweven.
Ik mijmer over haar
en haar kwajongensstreken,
hoe ze in hoge bomen klom
en vlotten bouwde die ze af kon breken,
al zonder handen fietsen kon.
Het ikke zelf klinkt in mijn oren na,
ze wipte snel van ieders schoot,
ze is nu zelf al jaren ma
hun jongens zijn al weer zo groot.
Het zwijgend plukje op de envelop
roept talloze herinneringen aan haar op.
Coby Poelman-Duisterwinkel
Mooie herinnering die je hebt Coby.
BeantwoordenVerwijderenOok mooi verwoord.
Ik voel het helemaal mee!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Aritha!
Verwijderen