Ontroerend stilleven

Een plukje haar vanuit haar kindertijd,

het zegt zoveel over de kleine meid,

ik zie weer hoe ze liep 

met haar konijn op wieltjes,

die ze soms aan haar pakjedrager bond,

daar reed ze frank en vrij mee rond,

dan keek ze om en stopte even

zette hem overeind maar nee,

het wilde blijkbaar zweven.

Ik mijmer over haar

en haar kwajongensstreken,

hoe ze in hoge bomen klom

en vlotten bouwde die ze af kon breken,

al zonder handen fietsen kon.

Het ikke zelf klinkt in mijn oren na,

ze wipte snel van ieders schoot,

ze is nu zelf al jaren ma

hun jongens zijn al weer zo groot.

Het zwijgend plukje op de envelop

roept talloze herinneringen aan haar op.

Coby Poelman-Duisterwinkel