In kleren van een ander
speel ik voortaan mezelf
als mij iets wordt gevraagd,
dan overleg ik even
wanneer ik op zal gaan,
vandaag als een Japanner
morgen als Fatima.
Het lijkt of om mij heen
de rollen zijn verdeeld,
de mensen spelen
hoe ze moeten zijn
in wat ze zeggen, schreeuwen,
of zijn zij wie ze zijn,
rol ík als ander binnen?
Speelt mijn familie
wie ze moeten zijn,
of ben ik nu verfranst,
dan ga ik af
en laat het doek hier vallen,
ik ren niet buiten adem meer
om meneer Bergers hand,
ik draaf die van mijn moeder in
vanaf haar buitenkant.
Coby Poelman-Duisterwinkel
Geïnspireerd door het boek van Fouad Laroui
Geen opmerkingen:
Een reactie posten