Opgeheven geheim

Ik kan het nu wel zeggen

zei ze zacht

hoe op een dag

ze boven wilde kijken

maar van de kinderen

mocht ze niet op de trap.

‘k Ben heel voorzichtig

achter haar aan geklommen,

ze was de koningin te rijk,

zo blij nog even

weg te kunnen dromen

in haar vroegere koninkrijk.

Maar de weg terug,

een uur waren we bezig,

toen ik bezweet bedacht wat nu

werd me iets ingegeven,

we gingen op de knieën

tree voor tree.

Het was zo’n lieve vrouw,

ik gunde het haar zo

die ene wens

te gaan vervullen,

het is gelukt,

ik kan ‘t je nu

in alle openheid onthullen.

Ontroerd ontmoette ik haar blik,

zij bracht wie ik zo miste

hier beeldend in herinnering,

zo liefdevol, als een vriendin,

ik zag in haar

die donkere ogen lichten.

Coby Poelman-Duisterwinkel