schaamte, ereschuld,
wat kennen ze het Noorden,
beloften, heb geduld.
Kom bij ons stagelopen,
voel met de mensen mee,
zet hart, zintuigen open,
help Groningers ‘op glee’
wat zegt een woord als ereschuld
als er niets wordt gedaan,
pas als de scheuren zijn gevuld
kunnen we op u aan.
Coby Poelman-Duisterwinkel
Anderhalf is hij nu, zijn woordenschat heeft zich enorm uitgebreid.
Als mamma iets zwarts omhoog houdt en vraagt wat is dit, roept hij met een grijphandje in de lucht; aftanbediening! Op opa’s auto ontdekt hij de o van opa, op het nummerbord van mamma’s auto de j van jas en in zijn boekje wijst hij de b van beh, de a van aap, de p van pappa en de m van mamma.
Dan komen de kaartjes aan de beurt. Hij noemt op wat mamma omhoog houdt. Olifant, siraf, banaan, mijn oren en ogen staan versteld van alle woorden die daarop nog volgen. Zes weken waren ze met vakantie. Dan staat hij op en pakt me bij de hand. Omma, huis, hij neemt me mee naar binnen, loopt naar de fruitschaal; appel, noot, peer, hij trekt een kastje open; pannen. We lopen weer naar buiten. Opa, hoed, bal, abei, zijn vingertje gaat omhoog, hij hoort een grasmaaier, een hond, een vliegtuig, buurkinderen die hij niet kan zien door de heg. Omma, hij pakt mijn hand en neemt me mee om de heg, hij wil de kinderen zien, hij ziet een doorgang maar mag daar niet komen.
We lopen terug langs mamma’s auto met de j van jas en opa’s auto met de o van opa, hij draait even aan de trekhaakknop, wijst naar de poes en dan zijn we weer bij mamma en opa.
Waar is de baby, zegt mamma, hij trekt haar shirt omhoog en wrijft over haar buik. Dan moet mijn shirt eraan geloven. Nee, omma heeft geen baby in de buik. Oma is de mamma van mamma. Mamma is oma’s kindje. Hij dribbelt alweer naar de grote bal. O, wat een schat. Niet in woorden te vatten.
Coby Poelman – Duisterwinkel
Geschreven in 2016
iets heiligs in je draagt,
dat Iemand om je heen is
die ‘t leven met jou waagt,
kijk je dan ook anders
naar mensen om je heen,
merk je dat Hij bij hen is,
voelt het vertrouwd, sereen?
Ik kijk in onze spiegel
en denk aan wat Hij zei,
Hij is er, alle dagen
en niet alleen bij mij.
Coby Poelman-Duisterwinkel
Hij preekte over tranen,
weet je dat God ze telt,
en het moment onthoudt
wanneer ze zijn geweld,
dat Hij ze opvangt in een kruik
en ons betraand gezicht
zal drogen als we bij Hem zijn
en Hij zich tot ons richt?
Hij kent al onze tranen,
huilde Hij met ons mee,
de tranen in zijn kruik gespaard
waren ze van ons twee?
De preek, het was zo troostend,
alsof God zelf hier sprak,
ik voelde Zijn aanwezigheid,
was zo op mijn gemak.
Soms heb je het zo nodig,
de eredienst, Zijn woord,
je kunt gesterkt de week weer in
en Hij trekt met je voort.
Coby Poelman-Duisterwinkel
