Oorlogsleed (gedicht bij het boek 't Hooge nest van Roxane van Iperen)

 

Zo onopvallend mogelijk

volop in het verzet,

gevaar voor eigen leven

is niet wat hen belet.

Redding van mensenlevens

is wat hen dagelijks drijft,

moedig en zelfverzekerd

is hoe men hen omschrijft.

Uiteindelijk verraden,

veel levens op het spel,

in handen van de vijand,

hun leven wordt een hel.

Hoe dit te overleven,

van huis en haard verjaagd,

de kou, de jeuk, de honger,

zie wat een mens verdraagt.

Een handgebaar drijft naar het gas,

wie komt er onderuit,

ziekte en honger, uitgeput,

voor wie maakt het iets uit,

de stank, zo overheersend,

de hondenbek, de zweep,

wie kan eraan ontkomen,

men heeft je in hun greep.

En toch, ze overleefden

ze bleven bij elkaar,

de ander moed insprekend,

wat hadden ze het zwaar.

Als levende geraamten

keerden de vrouwen weer,

omarmden hun geliefden,

het doet nog altijd zeer…

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven na het lezen van het indrukwekkende boek van Roxane van Iperen, “‘t Hooge nest”