Op een lenteavond in
2022 waren de dirigente van ons koor, mijn man en ik maar met ons
drieën op de koorrepetitie.
De rest had een
reden om er niet te zijn.
De dirigente had ons
nog gebeld met de vraag om de repetitie dan maar over te laten gaan
maar wij hadden een van de bassen beloofd om zijn baspartij voor hem
op te nemen en vonden bovendien afspraak is afspraak en beloofd is
beloofd dus wij gingen.
Wat een geluk dat we
toch gegaan zijn.
Want er gebeurde
iets moois!
We hadden het orgel
nog niet eens uit de kast toen er een man verscheen.
Hij vertelde dat hij
pas in de stad woonde en zich aan het oriënteren was.
Hij hield van zingen
en toneel en hij zocht een kerkelijke gemeente en had zondagavond een
dienst in onze kerk meegemaakt en dat was hem heel goed bekomen. Hij
was gaan kijken op de website en zag dat er een koor was dat
woensdags repeteerde in het gebouw vlak achter zijn huis.
Hij besloot er eens
te gaan kijken...
Hij zingt tenor!
Hoera dacht mijn man die ook tenor is.
Hoe bijzonder dat we
toch de drang gevoeld hadden om te gaan! Hij kwam als geroepen!
Dat hebben we hem
ook laten weten dat hij zeer welkom was en hij voelde zich helemaal
thuis bij ons en heeft ook nog eens een prachtige bescheiden
tenorstem die heel mooi kleurt bij de stem van mijn man. Hij zong na
enige oefening de stukken van die avond zo mee.
We hebben een
heerlijke zangavond gehad met deze nieuwe aanwinst.
Hij hoopte er de
volgende keren ook weer te zijn.
Wat hadden we gemist
als we niet waren gegaan....
Voor ons was dit een
ervaring van een engel in het gebouw!
Inmiddels zingt hij
al weer twee en een half jaar mee en zo nu en dan hebben we het er
nog wel eens over hoe hij bij ons binnenkwam. Reden te meer om de
koorrepetities waar dan ook vooral door te laten gaan.
Coby
Poelman-Duisterwinkel