azuurblauw water,
een blauwwitte lucht,
witte huizen,
roodgekleurde daken,
een bootje aan de kant,
felgekleurde bloemen,
waar is het wachten op?
Die bergen kan verzetten,
water droog kan leggen,
afdaalt in een wolk,
in het wit wil wonen
dat met rood bekroond is,
bootjes aan de kant brengt,
een tuin vol bloemen geeft,
Hij komt en wacht je op.
Coby Poelman-Duisterwinkel
bij het bezoek van 't monument,
een doorn boven de snede,
de knop die zich naar boven wendt.
De stille roos tekent iets uit
van wat ze heeft beleefd,
de lucht spiegelt ook wolken
en schaduw van wie om je geeft.
Al weet die dat hier niets meer is,
je ergens anders bent,
de plek waar je begraven werd
herinnert jou, je sterfmoment.
In deze roos verstilt de jij
die veel betekend heeft,
de knop gaat open als Hij jou
onsterfelijk leven geeft.
Coby Poelman-Duisterwinkel
Haar pa en ma vierden een jubileum,
Ze weet nog hoe ze voor de kapstok stond,
er moest toch iemand zijn die op kon treden,
daar in de gang bedacht ze het terstond.
Voor iemand haar op plannen kon betrappen
had ze de hoed al van de plank gewipt,
met herenjas en sjaal kwam ze al binnen stappen,
nu snel een tekst bedenken en de knopen dicht.
Er werd gelachen en naar haar gekeken,
toen ze ging zitten was het opeens stil,
nu moest ze toch in actie, ze moest spreken,
ze dacht aan iemand van de kerk en wat hij wil.
Ze hoefde maar één zinnetje te zeggen
zoals die man zo vaak had voorgedaan,
ze deed hem na zonder veel uit te leggen
en kreeg applaus, het was dus goed gegaan.
Op latere verjaardagen, partijen
sprak men veelvuldig over wat zij had verteld,
blijkbaar had ze de gasten kunnen vleien
met; “Ik ben Smit en kom om kerkegeld.“
Coby Poelman-Duisterwinkel