Geluidsoverlast

Op een warme zomeravond fietsen we naar een klein kerkje. Ons koor werkt mee aan een dienst die daar gehouden wordt. Bijna bij het kerkje zien we de organist fietsen. Hij roept ons iets toe. We vinden de deur op slot en begrijpen nu waar de organist is. Hij komt terug met een man die de deur los maakt. Ik begrijp dat de man niet de sleutelbewaarder is maar hij kon toch aan de sleutel komen. Voor hij weggaat waarschuwt hij ons dat we de deur dicht moeten houden want hij wil geen geluidsoverlast. 

We komen de kerk binnen en treffen in het midden allerlei kratten met spullen aan en enkele stapels stoelen. Er is niets voorbereid voor een te houden kerkdienst. Organist en koorleden beginnen de rommel op te ruimen en de stoelen op hun plek te zetten. Iemand van hen gaat met een doek over banken en stoelen om stof weg te halen, een ander veegt de ruimte. Tegen de tijd dat de rest van het koor en een commissielid arriveren is de kerk toonbaar. We hebben een eigen orgeltje mee. Het inzingen van het koor kan beginnen maar o wee, de deur staat even open en de man van de sleutel trekt hem boos dicht met de woorden: "Wel de deur dicht houden, we willen geen lawaai horen." 

Als we bijna klaar zijn met inzingen komen enkele kerkgangers binnen en laten de deur open staan. Dan verschijnt de man van de sleutel weer, deze keer witheet. Hij schreeuwt naar de organist en die schreeuwt terug. Ze blijven een tijdje schreeuwen en de een trekt de ander naar buiten. Als de situatie uit de hand dreigt te lopen loopt één van onze koorleden naar buiten en spreekt de boze man van de sleutel rustig aan. De organist ziet zijn kans schoon en vlucht de wc in waar hij de deur op slot doet. De man van de sleutel (op klompen) is iets kalmer nu en de beide mannen praten in rust verder. De echtgenote van de boze man komt ook nog haar beklag doen.

Als ze gekalmeerd vertrekken wordt de organist geroepen en kunnen we verder maar de organist durft geen noot meer te spelen tot de dienst begint en de deur dicht gaat. Het is een goede dienst met best wat publiek. Enkelen van hen hebben iets meegekregen van wat er zich voor de dienst afspeelde. Gelukkig is het goed afgelopen maar wat kun je als koor in vreemde situaties verzeild raken. Als we later op de repetitie vierstemmig zingen “Wij zoeken in Uw huis Uw aangezicht o Here, naar vrede smachten wij, naar stille innigheid…” denk ik bij mezelf; hoe actueel zijn deze oude woorden….

Coby Poelman-Duisterwinkel