Tandartsrekening

Ik zit er een beetje mee. Half juni haakte mijn tong aan de binnenkant van mijn voortand.

Foute boel dacht ik. Vast een stukje van de vulling afgebroken. Er zit een scherper kantje dan normaal. Het is wel mijn voortand, daar ben ik zuinig op, maar even bellen.

Als ik geen pijn heb kan ik ingepland worden over 14 dagen. Mocht ik pijn krijgen kan ik bellen.

Ik krijg geen pijn en 14 dagen later zit ik in de tandartsstoel. Er blijkt inderdaad een klein stukje van de vulling afgeknapt te zijn. In een mum van tijd is de klus geklaard en het stukje bijgevuld.

Twee dagen later komt de rekening.

V92 el.nr. 21 Tweevlaksvulling composiet. Vlakken: DP zie ik staan.

Als ik op internet zoek wat een tweevlaksvulling is lees ik; Bij een tweevlaksvulling zit de vulling in twee vlakken van de tand of kies. 

In mijn geval is alleen een stukje vulling vervangen aan de achterkant van mijn tand. In mijn beleving is dat één vlak.

Wat te doen? Als ik er een punt van maak raak ik misschien mijn prettige tandarts kwijt die haar werk super goed doet. Dat wil ik niet. Maar gewoon mijn deel betalen? Zoveel is het niet, de verzekering betaalt het leeuwenaandeel en uiteindelijk kan ik het ook mis hebben.

Ik heb een keer eerder een rekening gehad waar een verdoving berekend was die ik niet heb gehad, ik wil liever niet verdoofd worden als dat niet perse hoeft. Ik heb er toen geen punt van gemaakt en gewoon betaald. Ik wil er nu ook geen punt van maken. Ik betaal wel gewoon mijn aandeel.

Maar ik besluit er wel een column over te schrijven want ik ben wel benieuwd of ik de enige ben bij wie dit gebeurt. 

Coby Poelman-Duisterwinkel

Verliefd

Zijn hand op mijn been,

zijn arm om me heen,

zijn warmte, zijn geur,

het geeft me een kleur,

de rust in zijn stem,

ik ben graag bij hem,

het voelt zo vertrouwd

dat hij van mij houdt.

Zijn meisje, zijn lief,

ook hij is verliefd,

ik voel hem dichtbij,

hij is graag bij mij,

laat duren de tijd,

ik wil je niet kwijt,

leg vast dit moment,

‘t geluk ongekend.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Navelbank

Peuterend in het velours

van de antieke canapé

laat ze zich nestelend ontvallen

zo'n navelbank, oma

luistert gezellig met je mee!

Coby Poelman-Duisterwinkel

In gesprek met Vader

Praten met Vader

die mijn leven doorademt,
al voor ik er was
van me hield,
praten met Vader
hoeft niet geknield.

Hij is als vruchtwater
rondom een foetus,
luistert zodra ik me
tot Hem wend,
één en al oor
mijn stem al herkent.

Praten met Vader
is mijn levenskader,
of ik fiets, loop of strijk,
Hij luistert gelijk,
gewoon door er altijd te zijn,
praten met Vader
verlicht ook de pijn.

Soms is het heerlijk
om stil te zwijgen,
luisterend naar
wat Híj zegt,
die Zijn stem
in mijn binnenste legt.

Dan voel ik de
levenslijn die ons verbindt,
mag ik even weer zijn
als een kind.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Je 70ste verjaardag

Vandaag ben je jarig,

dat weten we allemaal,

je hebt de zeventig bereikt,

dat is wel speciaal,

ze noemen het een kroonjaar,

voor jou een mijlenpaal.

Van harte wens ik jou geluk

in Koninklijke taal.

Het is weer hartje zomer,

wat zingt de Wielewaal?

Jij bent niet enkel Koningskind,

je wordt ooit Prins gemaal!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geluidsoverlast

Op een warme zomeravond fietsen we naar een klein kerkje. Ons koor werkt mee aan een dienst die daar gehouden wordt. Bijna bij het kerkje zien we de organist fietsen. Hij roept ons iets toe. We vinden de deur op slot en begrijpen nu waar de organist is. Hij komt terug met een man die de deur los maakt. Ik begrijp dat de man niet de sleutelbewaarder is maar hij kon toch aan de sleutel komen. Voor hij weggaat waarschuwt hij ons dat we de deur dicht moeten houden want hij wil geen geluidsoverlast. 

We komen de kerk binnen en treffen in het midden allerlei kratten met spullen aan en enkele stapels stoelen. Er is niets voorbereid voor een te houden kerkdienst. Organist en koorleden beginnen de rommel op te ruimen en de stoelen op hun plek te zetten. Iemand van hen gaat met een doek over banken en stoelen om stof weg te halen, een ander veegt de ruimte. Tegen de tijd dat de rest van het koor en een commissielid arriveren is de kerk toonbaar. We hebben een eigen orgeltje mee. Het inzingen van het koor kan beginnen maar o wee, de deur staat even open en de man van de sleutel trekt hem boos dicht met de woorden: "Wel de deur dicht houden, we willen geen lawaai horen." 

Als we bijna klaar zijn met inzingen komen enkele kerkgangers binnen en laten de deur open staan. Dan verschijnt de man van de sleutel weer, deze keer witheet. Hij schreeuwt naar de organist en die schreeuwt terug. Ze blijven een tijdje schreeuwen en de een trekt de ander naar buiten. Als de situatie uit de hand dreigt te lopen loopt één van onze koorleden naar buiten en spreekt de boze man van de sleutel rustig aan. De organist ziet zijn kans schoon en vlucht de wc in waar hij de deur op slot doet. De man van de sleutel (op klompen) is iets kalmer nu en de beide mannen praten in rust verder. De echtgenote van de boze man komt ook nog haar beklag doen.

Als ze gekalmeerd vertrekken wordt de organist geroepen en kunnen we verder maar de organist durft geen noot meer te spelen tot de dienst begint en de deur dicht gaat. Het is een goede dienst met best wat publiek. Enkelen van hen hebben iets meegekregen van wat er zich voor de dienst afspeelde. Gelukkig is het goed afgelopen maar wat kun je als koor in vreemde situaties verzeild raken. Als we later op de repetitie vierstemmig zingen “Wij zoeken in Uw huis Uw aangezicht o Here, naar vrede smachten wij, naar stille innigheid…” denk ik bij mezelf; hoe actueel zijn deze oude woorden….

Coby Poelman-Duisterwinkel