Kerkhofmijmering

Ze loopt het pad dat vader vroeger liep,
het kleine kistje wiegend op zijn schouder,
ze leeft zich in en denkt zo zijn gedachten,
het was een jongen, zo intens gewenst,
haar moeder lag verdrietig thuis te wachten.
Hoe sprak zijn houding uit
wat door hem heen moest gaan,
de zwaarte van zijn gang,
dan blijft ze staan.

Ze ziet het lege wiegje naast haar moeders bed.
Ze voelt de stuwing, al in gang gezet
en het beklemt haar borst op dat moment,
het brengt haar terug naar vader,
op deze plek slaat ze zijn ogen gade.
Ze weet niet hoe het hem daar is vergaan,
Ze kregen haar een flink jaar later
en vader was geen prater.

Maar bij het ouder worden
voelt ze steeds meer hun zorgen
en komt al dichter bij hen staan.
Zien zij, verenigd met haar broertje
haar naar dit plekje gaan?

Coby Poelman - Duisterwinkel