toen eerst haar vader,
tien dagen later
moeder stierf.
Haar broertje,
een flinke kleuter,
begreep het ook nog niet.
Opeens was oma moeder,
altijd in het zwart,
zwijgen was gewoon.
De zware fotodoos,
keer op keer geopend,
spreekt droefheid,
tekent tijd.
In hun gezichtjes
mist het kind.
Boven verledenfoto’s
ontdekt haar dochter
steeds meer gelijkenis,
herleeft in haar
de jong gestorven moeder.
Coby Poelman - Duisterwinkel
Droevig Coby, maar ook mooi verwoord.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Hilly!
VerwijderenMis haar nog steeds, heel mooi geschreven ❤ daan
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Daan, ja, wij missen haar ook...
Verwijderen