Haar stem vertelt me
van de hel
waar ze is doorgegaan,
haar hoofd let op verkeer,
haar hellepijn
bereikt mijn hart
dat krimpt
en opent voor nog meer.
De klanken van haar pijn
raken de wanden
van de kleine ruimte,
haar woorden raken
diepten van mijn ziel,
doen me beseffen hoe het schrijnt
om ongewild
een ex te moeten zijn.
raken de wanden
van de kleine ruimte,
haar woorden raken
diepten van mijn ziel,
doen me beseffen hoe het schrijnt
om ongewild
een ex te moeten zijn.
Wanneer ik uitstap
zie ik dat
de hemel zich
over haar spreidt.
Nooit hoeft een mens
door hellepijn
van ongewild
Zíjn ex te zijn.
zie ik dat
de hemel zich
over haar spreidt.
Nooit hoeft een mens
door hellepijn
van ongewild
Zíjn ex te zijn.
Coby Poelman - Duisterwinkel
Uit: "Granaatjes met een gouden slot" (2015)
Foto boven: Achterkant van de Elisabeth nr 09 van 24 april 2015
Hoe het verdriet van de ander dan kan raken, maar toch de troost die je dan ziet.
BeantwoordenVerwijderenMooi gedicht en de foto versterkt.
Dank voor je mooie inlevende reactie Hilly, ja ik vond de foto die de redactie van de Elisabethbode uitgekozen heeft ook heel mooi passen.
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet van Coby.