Zo’n 20
jaar later kwam ik in dit gebouw met onze baby. Het was een consultatiebureau
geworden.
Zuster
Brunner zwaaide daar de scepter. Meetlint om de nek, altijd een gezellig
praatje, ze kende iedereen.
En die
apotheek, lange rijen dorpsgenoten, sommigen rochelend, sommigen bleek, een
enkeling met een van pijn vertrokken gezicht.
Maar
vandaag heb ik een ander doel. Ik mag mijn dorpsgenoten over mijn werk
vertellen en eruit voordragen. Ze zitten in een grote kring om de tafel, koffie
wordt ingeschonken, een koektrommel gaat rond. Het gezelschap telt 2 mannen en
een tiental vrouwen. Er is belangstelling, aandacht, er worden interessante
vragen gesteld. Er wordt genoten, er is herkenning, er heerst een gemoedelijke
sfeer. Op deze manier is het goed toeven in het badhuis van toen. De angst van
50 jaar geleden maakt plaats voor een gevoel van thuiskomen bij de dorpsgenoten
van wie sommigen mij al vanaf mijn babytijd kennen. Terwijl ik dit schrijf
schiet ik opeens in de lach. Eén van deze aanwezigen stond eens samen met mijn
man en mij voor de brug te wachten. Ze sprak even over het werk van mijn man en
vroeg toen: en Coby fantaseert er nog maar steeds een beetje op los? Hahaha,
ja, Coby fantaseert er nog steeds op los. Ik vond het leuk om daar vanmorgen
bij jullie iets van te mogen laten horen.
De buurthuuskoamer
Het badhuus is gain
badhuus meer,
ook gain buro veur
potjes,
nee, k heb gain lange
rieg meer zain
veur tabaletten of
poeiers,
t het nou n hail
veurnoame noam,
t is nou de
buurthuuskoamer,
de mensen uut het
dörp bennen hier
te proaten zunder
hoamer.
en t is der hail
gezelleg,
de kovvie smoakt er
goud.
Hier is t hail best
te wezen
en t vuilt direct
vertrouwd.
Coby Poelman –
Duisterwinkel
Geschreven op 22 januari 2016
Een multifunctioneel gebouw dus, met recht. Wat een leuk verhaal Coby, mooi om een stukje geschiedenis te lezen. En met die fantasie van jou komt het wel goed hoor :)
BeantwoordenVerwijderenHahaha, leuk Marja!
BeantwoordenVerwijderen