Schrijvend voorjaar

In ‘t koude groen
stond nog niet veel
maar met hun kopjes
boven ‘t blad verheven
hebben als vreugdeboden
van nieuw Leven
sneeuwklokjes stil
de LENTE neergeschreven 

Coby Poelman-Duisterwinkel

De buurthuiskamer

Het is spekglad als ik met volgestouwde fietstassen op weg wil gaan. Onze oprit glimt als een spiegel. Voetje voor voetje probeer ik me staande te houden op de donkerste stukjes tussen het grijs. De straat is voor ons huis nog een ijsbaan. Op de doorgaande weg stap ik op de fiets en dat gaat goed, zelfs de Schoolstraat is begaanbaar. Mijn gedachten gaan zo’n dikke 50 jaar terug als ik de oprit van de Buurthuiskamer op loop. Ooit ging ik hier binnen, het gebouw was toen nog een badhuis. Mensen die thuis geen douche hadden konden hier douchen. De eerste keer dat ik daar heen ging als klein meisje had ik geen idee hoe een douche werkte. Mijn zussen waren vol lof over het badhuis, drongen zo aan dat ik het ook maar eens moest proberen. Ik opende de buitendeur en hoorde sisgeluiden, klaterend water en zag bijna alleen maar damp. Ik kan me niet zo veel meer herinneren, weet alleen nog dat ik de kranen niet eens geopend heb, het geluid en de damp maakten me zo bang dat ik meteen rechtsomkeert ben gegaan. Nooit ben ik meer in dat badhuis geweest. Ik begreep niet dat mijn zussen het daar zo leuk vonden.

Zo’n 20 jaar later kwam ik in dit gebouw met onze baby. Het was een consultatiebureau geworden.

Zuster Brunner zwaaide daar de scepter. Meetlint om de nek, altijd een gezellig praatje, ze kende iedereen.

En die apotheek, lange rijen dorpsgenoten, sommigen rochelend, sommigen bleek, een enkeling met een van pijn vertrokken gezicht.

Maar vandaag heb ik een ander doel. Ik mag mijn dorpsgenoten over mijn werk vertellen en eruit voordragen. Ze zitten in een grote kring om de tafel, koffie wordt ingeschonken, een koektrommel gaat rond. Het gezelschap telt 2 mannen en een tiental vrouwen. Er is belangstelling, aandacht, er worden interessante vragen gesteld. Er wordt genoten, er is herkenning, er heerst een gemoedelijke sfeer. Op deze manier is het goed toeven in het badhuis van toen. De angst van 50 jaar geleden maakt plaats voor een gevoel van thuiskomen bij de dorpsgenoten van wie sommigen mij al vanaf mijn babytijd kennen. Terwijl ik dit schrijf schiet ik opeens in de lach. Eén van deze aanwezigen stond eens samen met mijn man en mij voor de brug te wachten. Ze sprak even over het werk van mijn man en vroeg toen: en Coby fantaseert er nog maar steeds een beetje op los? Hahaha, ja, Coby fantaseert er nog steeds op los. Ik vond het leuk om daar vanmorgen bij jullie iets van te mogen laten horen.

De buurthuuskoamer

Het badhuus is gain badhuus meer,

ook gain buro veur potjes,

nee, k heb gain lange rieg meer zain

veur tabaletten of poeiers,

t het nou n hail veurnoame noam,

t is nou de buurthuuskoamer,

de mensen uut het dörp bennen hier

te proaten zunder hoamer.

en t is der hail gezelleg,

de kovvie smoakt er goud.

Hier is t hail best te wezen

en t vuilt direct vertrouwd.

Coby Poelman – Duisterwinkel

Geschreven op 22 januari 2016

Op glad ijs

Sprankelend spiegelglad

glibberig ijzelpad,

ijzertjes onder

mijn laarzen geklemd,

kerkbodes rondgebracht

klepperdeklapperstaps,

missie is weer volbracht,

‘t liep ongeremd.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Mijn vader

Al zo vaak schreef ik over moeder

maar eigenlijk nooit over hem

terwijl ik zoveel met hem optrok,

nog hoor ik soms zijn tweede stem.

Als ik in bed lag bespeelde hij het orgel

ik luisterde stil naar het oefenspel,

de psalmen en gezangen die hij speelde

lukten zonder oefenen ook wel.

Soms denk ik aan hem als ik zaagsel ruik

dan zie ik hoe hij in de werkplaats werkte.

Wat hij daar maakte vond ik puik

al denk ik dat hij daarvan niet veel merkte.

Als hij het orgel in de kerk bespeelde

mocht ik soms bij hem spelen met mijn pop,

ik weet nog dat hij pepermunten deelde

en die van mij was altijd heel snel op.

Ook ging hij wel eens met me schaatsen,

met onze armen voor gekruist,

ik zag de ijzers in het ijs weerkaatsen,

we bleven dan heel lang van huis.

We gingen eens naar ‘t vuurwerk kijken

maar daarvoor was ik vreselijk bang

en toen ik dat aan hem liet blijken

verliet ik op zijn schouders het gedrang.

Ik was pas negentien toen hij al heenging.

Hij haalde net de zestig, ’t was zo onverwacht,

pas nu ik ’t schrijf komt de herinnering

weer aan zijn liefde en dat geeft me kracht.

De liefde voor muziek die hij me meegaf,

die nog na zoveel jaren mij behaagt

troost mij zoals de Herder met zijn staf,

dan voelt het even weer of zijn muziek mij draagt.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Gepubliceerd in: "Velden vol melodieën" (2016)

Te beluisteren op http://www.audiogedichten.nl/audio/religieuze-audio/19-geloof-hoop-liefde/96-mijn-vader

Opzichtige eend

Eerst was ik gewoon een eend

zoals zovele in die tijd

maar op een dag was er een man

die mij wat krapjes vond,

hij maakte mij wat groter,

ik werd iets minder rond,

hij reed met mij door heel het land,

en velen keken op,

een eend als ik was heel uniek,

het land stond op zijn kop,

het klinkt misschien een beetje raar

maar wie doet uit de doeken

waarom bleef ik onopgemerkt

in wereldrecordboeken?

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uit: "Velden vol melodieën" (2016)

De vader van mijn vriendinnetje had gouden handen.

Als het gezin groter werd maakte hij de auto langer.