Vol van liefde

Zoals een moeder

naar haar zuigeling

kan kijken

in koesterend

gebaar haar lieve

woordjes fluistert

ervaar ik Vaders

mild gelaat

wanneer Hij trouw

in liefde naar mij luistert

terwijl ik met Hem

als een kind

met moeder praat.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Het kunstwerk is van Dorry van de Winkel

De grote Joseph

Waar land en taal
elkander raken
Carine Mette wordt
verzandt een baken
in haar vragen
herderen sporen
als een hond
oefenen zwaluwen
hun vertrek
op lijnen waar was
is ingehaald
verdwijnen mensen
in stervende woorden
verliest oom Joseph
gekoesterde taal
koestert het nichtje
zijn woordenschat

waar gezocht wordt
naar een raakvlak
ontrafelt mysterie
langs oorlogspad
ontmantelt geduld
in een woordloze jas
opent het einde
spreekt het graf.

Coby Poelman-Duisterwinkel

geschreven bij het gelijknamige boek van Anneloes Timmerije.

De voordracht van dit gedicht is te beluisteren op www.audiogedichten.nl zie link.

Heerlijk!

We eten een sinaasappel,

mijn zoon en ik,

een heerlijke vrucht,

maakt ons niet dik.

De vrucht is op.

Mijn zoon

kijkt naar mijn handen,

de zijne plakken

de mijne zijn schoon.

Als je toch

naar binnen gaat

neem je dan koffie mee?

Met opgetrokken handen

verdwijnt hij gedwee.

We drinken samen koffie,

mijn zoon en ik,

lekker in de zon

en maken ons niet dik.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Het kunstwerk is van Irena Silberberg.

Zie lezenindekunst.blogspot.com

Een ogenblikje

Marius van Dokkum ©2005 Art Revisited, Tolbert

Hij vangt haar in zijn blik,
zij ziet zijn ogen gaan
en blozend blikt ze terug
ze heeft zijn taal verstaan,
kijkt eens om zich heen
heeft iemand het vernomen?
maar iedereen kijkt in de map
zij laat het over zich komen.

Haar blik gaat naar hem terug
die minnend met zijn ogen
verlangen bij haar wekt,
zo volgt ze steels zijn pogen.

Het hoofd weer bij de les,
dat hij zo van haar houdt,
Ze knipoogt en bedenkt dat ze
al 30 jaar zijn getrouwd.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Het kunstwerk is van Marius van Dokkum.

Gedempte voetstappen

In het huis van de moskee
dempen voetstappen op tapijten.
Loop je een tijdje mee
dan merk je waar ze slijten.
Trekkende vogels tekenen patronen,
brengen kleur en warmte aan
bij hen die het huis bewonen,
geven tevens richting aan.

Gevleugelde voeten brengen vreugde,
slepende voeten diep verdriet
aan die zich menigmaal verheugde
of donkere schaduwen achterliet.

Zie de dankbare Aga Djan
gebogen, oud en grijs
peinzend op de berg staan,
kijkend naar het paradijs.
Zo keek ooit ook Mozes
naar het beloofde land.
Nog tekenen trekkende vogels
een veelkleurige rand.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven naar aanleiding van het boek
“Het huis van de moskee” van Kader Abdolah (zie ook het gedicht "Het huis van de moskee")

Ik geloof in God

Die ons ontworpen heeft
vanmorgen weer ontwaken deed
verborgen ons omgeeft
die nooit zijn woord zal breken
zijn Zoon deed oversteken
het leven groeien doet
ons voor de dood behoedt
formerend onze ademtocht
vol eerbied noemen we Hem God.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Fragment La vita è bella

Wanneer de eerste klanken
door de kamer klinken
voel ik reeds de ontroering
door mijn lichaam gaan

zie in een waas de jonge vader
bij de platenspeler
en zijn verwachtingsvol gezicht
zoekend naar zijn geliefde die zich
van haar brits opricht
langzaam in trance
zich naar het raam begeeft
hij ziet haar schim
vanachter het gordijn
ze neuriën geluidloos
in hun eigen ruimte
wetend dat de ander
nog in leven is
hun huilend liefdeshart
heel even ruimte gevend

ik zucht met hen bijna vergetend
hoe ik begon aan dit gedicht.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij een fragment van de film La vita è bella n.a.v. de bijbehorende muziek voor de radio.