Krokussen van hoop

Op het kerkhof

staat een wilg

te dromen in de zon.

Krokussen in bloei

omcirkelen de stam

alsof ze tot de dromer

willen zeggen:

wordt toch eens wakker

heb je ons al gezien

we vieren hier

het voorjaar,

zie onze gele hartjes

geopend naar de Zon

die ons ontvouwen heeft

als teken van de Hoop,

wij zijn wel even

dood geweest

maar kijk ons toch eens leven.

De dromerige wilg ontwaakt

van al dat jonge groen,

bekijkt de kleuren

wit, geel, paars,

de mooi gevormde hartjes

bedenkt hoe vaak

hij is gesnoeid en

weer is uitgelopen.

Hij groet de blijde krokussen

met buigend takgezwaai,

een zwarte kraai schrikt op.

Het kerkhof sluimert door,
wachtend de Grote Zomer.

Coby Poelman-Duisterwinkel