We krijgen een mailtje van vrienden. Ze attenderen ons op een advertentie van een hoorspecialist. Ik moet even lachen om de humoristische manier van schrijven. Ons kent ons... Ik heb het onderwerp al eerder met mijn man besproken. Hij loopt er nog niet warm voor. Eén van onze zangers die naast hem staat in het koor heeft hem laten weten dat hij aan het experimenteren is met hoortoestellen en nu een apparaat op proef heeft. Mijn man houdt nauwlettend in de gaten hoe het zijn buurzanger bevalt. Na de proefperiode heeft de buurzanger zijn apparaatjes teruggebracht en ging bij een concurrent te rade. De apparaatjes die hij daar kreeg bevallen hem beter al is het nog niet je van het...
Toen we op een zondagmorgen plaats namen op de bank bij vrienden van ons, de bank zonder tegenlicht omdat de vriend die al een tijdje een hoortoestel heeft dan beter kon liplezen hadden we ook wat bedenkingen bij de werking ervan. Een bas in ons koor beschikt ook over een hoortoestel maar we moeten alles een paar keer herhalen omdat hij ons moeilijk kan verstaan... We hebben dus nog steeds onze bedenkingen bij de hoortoestellen van vandaag de dag en dat is de reden dat het nog wat uitgesteld wordt. Hij zegt wel eens er moet wel vreselijk veel aan die dingen verdiend worden want er wordt zo veel reclame voor gemaakt…
Die avond zijn we bij vrienden op bezoek van wie de man ook hoortoestellen heeft. Ik vraag hem hoe ze bevallen. Hij maakt een gebaar met zijn hand van: praat me er niet over…. En dan ontspint zich een heel verhaal van falen van het apparaat, bezoekjes aan de specialist die het meeneemt naar achteren en terugkomend vertelt dat het weer klaar is, overtollig oorsmeer enz. enz. Als we alles aangehoord hebben zeg ik tegen manlief: misschien kunnen we toch beter nog maar even wachten dan, zo slecht is je gehoor ook weer niet. Hij veert op, zijn gezicht begint te stralen en als we thuis zijn en ik opmerk dat het wel lijkt of hij opeens veel beter hoort, of dat soms komt door onze slotconclusie laat hij weten dat het inderdaad nu opeens veel beter gaat en hij kijkt mij zo gelukkig aan….
Coby Poelman-Duisterwinkel