Lente

 

Lintjesregen

 

Gestruikeld (n.a.v. Aritha's blog)

 

 Terug van de tandarts, blij met de herstelde tanden.

Onlangs las ik een blog van Aritha over vallen en opstaan en wat je ervan kunt leren. Het is nu twee maanden geleden dat ik tijdens een wandeling ben gestruikeld. Wegwerkers hadden het wegdek gefreesd en omdat de stoep was opgebroken moest ik over de weg. Nu is mijn wandeltempo vrij rustig en ik had dan ook nooit verwacht dat mijn val zulke grote gevolgen zou hebben. Ik viel op mijn handen maar veerde door en mijn mond klapte op het gefreesde wegdek. Eén van de wegwerkers kwam me te hulp maar ik was al opgestaan. Op het moment dat het gebeurde dacht ik nog, dat valt mee maar toen ik met mijn tong over mijn voortanden gleed besefte ik dat het erger was dan ik dacht. Dat werd bevestigd toen ik even vluchtig in de zijspiegel keek van een geparkeerde auto. Mijn lippen leken gescheurd en onder mijn neus was een flinke wond. 

De huisartsenpost was vlakbij maar de deur was gesloten. Voorjaarsvakantie. Ik ging lopend naar huis met mijn hand onder mijn kin om het bloed op te vangen. Een andere wegwerker bood me nog een doek aan maar dat leek me niet zo hygiënisch. Onderweg kwam ik automobilisten tegen die geschrokken naar me keken. Drie straten verder zag ik een buurtbewoonster en zij zag mij. Tegelijk vroeg een jonge vrouw of ik gevallen was. Mijn buurtbewoonster opende het portier van haar auto toen ik de vrouw te woord stond. Ik breng je even naar de dokterspost zei ze en in haar auto vertelde ik dat die gesloten was. Ze belde de vervanger en terwijl ze me thuisbracht kwam mijn man ook thuis. Hij schrok enorm en terwijl mijn buurtbewoonster wegreed nam hij het van haar over. Ik kon bij de vervanger terecht en die verzorgde de wonden en ik kreeg een tetanusprik. 

Daarna kon ik bij de tandarts terecht die de scherpste randjes even glad maakte en foto’s nam en een testje deed of de wortels nog in tact waren. De tanden zaten nog vast en ik reageerde op de pijnprikkels. Over een week was de lip wel geheeld en kon hij mijn tanden herstellen.

Na een week waren inderdaad de lippen geheeld en de wondkorstjes afgevallen. En toen ik klaar was bij de tandarts zag ik in de spiegel dat er niets meer te zien was van mijn val, alleen nog een beetje een gezwollen lip. Dankbaar en opgelucht fietste ik naar huis.

Nu, twee maanden later voelen mijn lippen nog steeds een beetje doof en voelt het nog wat hard in de lip maar elke dag wordt het iets beter.

Ik ben een dag na de val teruggelopen naar de valplek omdat ik niet begrijpen kon hoe het kon gebeuren dat ik zo raar gevallen was terwijl ik zo rustig wandelde. En ik mag me best een geoefende wandelaar noemen want ik wandel al meer dan veertig jaar iedere dag.

Met knikkende knieën en heel voorzichtig ging ik kijken en zag in het wegdek op de valplek een schuine opstaande rand die in het zonlicht niet opgevallen was. De wegwerker die alles gezien had was ook erg geschrokken. “De meesten die vallen staan meteen weer op zei hij maar u bleef even liggen.” Dat herinner ik me wel, ik bleef even liggen om te voelen of mijn mond bloedde.

Maar ik heb nog vaak aan zijn woorden gedacht. Enkele weken later hoorde mijn man bij de huisarts dat er meer mensen gevallen waren in het dorp. Dat gaf mij toch weer mijn zelfvertrouwen terug want dat was ik wel even kwijt.

Dit leerde Aritha ervan:

❤️ dat praten (ervaring delen) goed is
❤️ dat hulp vragen geen zwakte blijkt te zijn
❤️ dat omzien naar elkaar goud waard is

❤️ dat ontvangen meer heilzaam is dan ik dacht

 

Ik kan dat helemaal beamen.

Coby Poelman-Duisterwinkel

 

 http://kostbaar.blogspot.com/2021/04/vallen-en-opstaan-en-ervan-leren.html

Fietsend op weg

 

De wind in de rug,

zon op mijn wangen,

opent zich zomaar

een stil verlangen

naar U Heer,

de Zon van mijn bestaan

die mij deed komen

en hier doet gaan.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Trouwe bidders

 

Als dan de laatste
uitgedragen is,
’t ouderlijk huis verlaten,
besef je eens te meer
dat je niet enkel ouders mist
maar ook je trouwe bidders

en tegelijk

gaat in een kring
een koor van bidders staan
die doorgaan waar zij bleven,
jou noemen in Zijn naam.

Coby Poelman-Duisterwinkel

  Gepubliceerd in de bundel 'Verrassend uitzicht'

Kunstwerk van Sjoke Wassenaar

Emmaüsgangers van nu

Juist
als je verdrietig
bespreekt
Hij is voorbij

haalt Hij je in
en komt langszij.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Bouwen aan Zijn Rijk

Luisterend naar gezangen
hoor je opeens Zijn Koninkrijk,
hoe zou je kunnen bouwen
op aarde, in je wijk?
Zie je in verbondenheid
momenten met de Heer,
als schoven in Zijn zonlicht,
vertrouwend op Zijn keer?

Strofen uit Zijn woorden
vast in elkaar gezet,
in psalmen of in dienstbaarheid
of in een stil gebed.
Kom je zo bij de ander,
weeft Hij zich door hun leven,
de vreugde van Zijn Koninkrijk
kan Hij alleen ons geven.

Gevormd in mooie schoven
van alle bouwers samen,
misschien verschillen we in vorm
maar we verstaan Zijn Amen.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Het Paaslicht

Na drie dagen zonder licht,
de dagen als de nacht
komt Zijn leven in het zicht
door stille overmacht.

Achter een verschoven steen
gaapt het verlaten graf.
Engelen zijn om ons heen,
nemen ons schrikbeeld af,

brengen ons in herinnering
wat Jezus woorden waren
en dat wij nu Zijn opstanding
ook echt mogen ervaren.

Zijn woorden dringen tot ons door
in volle werkelijkheid,
in ’t licht van dit klein engelenkoor
gloort Zijn aanwezigheid.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Doop en opstandingsfeest

Gedoopt zijn in de naam
van Vader, Zoon
en Geest,
denk je daar aan
bij het Opstandingsfeest?
In Zijn dood gedoopt,
met Hem begraven,
door de doop
in de dood.

Hoe ingewikkeld
het ook is,
het feest
van de verrijzenis
is bij Zijn dood begonnen.

Met Hem gedood,
bevrijd van zonden,
vernieuwd, verblijd,
de windsels opgewonden.

Bij Romeinen 6 : 3 - 11

　

Coby Poelman-Duisterwinkel

Overgave

Mijn God, ik wil het niet

dat Uw Zoon voor mij sterft,

ik wil mijn eigen zonden dragen.

Ik wil niet dat Hij wordt vermoord,

dat kan ik niet verdragen.

Het mag toch niet zo zijn

dat Hij, onschuldig Mens

voor mij zou moeten lijden,

ik kan mijn eigen strijd toch strijden

maar God, wat kan ik anders

dan het uit handen geven

want ik besef maar al te goed

dat ik zo niet kan leven.

Ik geef mij aan U over

met een gebroken hart

en hoor bijna opstandig aan

hetgeen mij zo verwart.

O Heer, hoe groot is Uw genade,

U leidt mij rein tot God de Vader.

Coby Poelman-Duisterwinkel


  Gepubliceerd in de bundel: "Het pinkstert!"