Aardig

Ik kam mijn haar,

versier het met een frutsel

en denk terug

aan wat de jongen zei

tussen de pubers

voor de buurtsuper,

opnieuw ontroert het mij.

"Mevrouw, ik ken u niet

maar vind u nu al aardig

en wat u in uw haar draagt

vind ik ook heel chique".

Zijn ogen twinkelden die dag
de kleuren van mijn frutsel
en met een licht geluksgevoel
sloot ik hem in mijn hart.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Op stage

Marius van Dokkum ©2005 Art Revisited, Tolbert

Ze springt nogal eens uit de band,

loopt stage in het buitenland.

Daar mag ze een fiets gebruiken,

wil het stadsgewoel in duiken.

Trottoirfietsen is hier verboden,

gewaarschuwd is ze de weg opgevlogen.

Ja hoor, ook nog een lekke band,

daar staat ze met de fiets aan de kant.

De fietsenmaker heeft geen tijd,

"zet daar maar neer tot etenstijd."

"Als u hem niet direct kunt plakken

mag ik dan wat gereedschap pakken?"

Zonder gezanik of getob

zet ze de fiets met een zwaai op de kop

en plakt daar in het buitenland

met groot plezier een binnenband.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uit: "Granaatjes met een gouden slot"

Flitsend medicijn

Hij juichte door de gangen:

"Mijn schoenen geven licht!"

Plezier kleurde zijn wangen,

hij juichte door de gangen

bij zijn oma in Bourtange,

verlichtte knipperend haar jicht.

Hij juichte door de gangen:

"Mijn schoenen geven licht!"

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uit: "De voordracht"

Tweede persoon enkelvoud

De zwarte feestjurk

leek een rouwgewaad

toen ze verscheen.

Wie ben je eigenlijk,

wat ken ik je.

Waarom ben ik

verstrikt geraakt in leugens

en ben ik

wie ik niet wil zijn

Hoe ben jij

die me zo eigen is

zover van mij vervreemd.

Wat kun je opgaan

in de waan

dat je haar rug

erin denkt te herkennen

of is die foto

van de echte Jonatan?

Coby Poelman-Duisterwinkel

　

Geïspireerd door het boek Tweede persoon enkelvoud van Sayed Kashua

In Koninklijk gezelschap

Daar zit ze, moeder,

voor de tv.

We schuiven een stoel bij

en kijken mee

naar een huwelijksdienst

van ’t Koninklijk huis

en moeder,

kijkend naar de buis

waant zich in haar geest

te gast op dit hoge feest.

Als de dienst is afgelopen

fluistert ze iets in mijn oor

en ik zeg: “Ga maar rustig hoor.”

“Maar al die mensen…”

werpt ze tegen

in dit gezelschap erg verlegen.

Pas als ik zeg

dat ik net heb verstaan

dat er nu gelegenheid is

naar het toilet te gaan

staat moeder op

en gaat haar gang.

Achter de deur klinkt

haar neuriënd gezang

en ik denk

als ik haar hoor zingen:

U komt op uw oude dag

nog in voorname kringen.

Moeder,

nu mijn dierbaarste herinnering

weet ik opgenomen

in de allerhoogste kring.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven in 2006

Moeder keek naar de huwelijksdienst van prins Friso en prinses Mabel in 2004.

Gepubliceerd in de bundel: "Granaatjes met een gouden slot"

Lichtend Licht over "de Lindt"

Stralend

vanuit de verte

fietst ze ons tegemoet

de onbekende

dichtbij gekomen groet

vol geestdrift

de bijzondere persoon

met woorden

voor ons noorderlingen

ongewoon

maar zo innemend

klinkt het zegenend

Sjabbat Sjalom

het vult ons

met haar Vrede.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Het kunstwerk is van Christa Rosier www.christarosier.nl

Dit gedicht is te beluisteren op www.audiogedichten.nl

Gepubliceerd in het boek "Verrassend uitzicht" 

Geschreven in oktober 2011 en gisteren, 4 maart zagen we haar weer en opnieuw klonk haar vredesgroet.

Ik wilde stoppen om haar te vertellen over het gedicht maar ze was alweer zo ver dat ik haar niet meer beroepen kon. Ik hoop haar nog eens te ontmoeten.

Zingend op weg

Moedig gaan we voort
door de woestijn
die wereld heet,
we zijn bevrijde mensen.

Al staan we na het hete zand
voor metershoge golven,
vertrouwend op de Weg
er dwars doorheen
voelen we kracht
als wijlen broeder Mozes.

Ons is een land beloofd
vol Licht en Vrede,
we zingen liederen,
een wolk gebeden
trekt met ons voort!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Uit "Het pinkstert!"

Het kunstwerk is van H.A.L. Wichers