Onder de pannen

Gierzwaluwen
ze zwerven rond de
middeleeuwse kerk
hoog boven kloostertuinen
klapwiekend
met hun rappe vleugels
roepen ze elkaar
happen naar insecten
nestelen onder het
pannendak
in de Abdijstraat
slaan ze af

het doet me denken
aan een psalm
hoe vinden ze toch
elk jaar weer
de weg naar de Abdij

zie ik zo’n zwaluw
rond de kerk
voel ik de Geest erbij.

Coby Poelman-Duisterwinkel

De Bruidegom komt!

Verheug jij je ook zo
op je Geliefde,
heb je de feestjurk
al uitgezocht?
Wil jij ook zo graag
over Hem horen,
bloosde ook jij
toen Hij je zocht?
Wil je ook alles
met Hem beleven,
zing je ontroerd
dat liefdeslied?

Wacht dan niet langer
en ga Hem vertellen
hoe verlangend ook jij
naar Zijn komst uitziet.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven in 2008

De langste dag

Bij haar geboortedatum siert
een sterretje de steen,
daar waar een kruisje is gekerfd,
die datum ging ze heen.

Hoe zal het zijn geweest
op haar geboortedag,
ik stel me zomaar voor
hoe ze in moeders armen lag,
haar vader daarbij naar haar keek
speurend op wie hun dochter leek.

De datum van
haar gang naar Huis
gekerfd achter het
kleine kruis
bericht de aanvang
van de zomer…

Vandaag draag ik
dezelfde jurk
bedenk ik
als ik even hurk,
het was toen 30 graden,
kom, denk ik
vastberaden.

Vier jaar na dato,
de dag van het kruis
begeef ik me weer
op weg naar huis,
dichtend over
de Grote Zomer.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven op 21 juni 2009

Stille vaderdag

Op deze stille vaderdag

denk ik aan alle kinderen

van wie de vader niet meer is,

vandaag een dag is van gemis.

Geef Heer dat juist op deze dag

Uw liefde hen omringen mag.

Coby Poelman-Duisterwinkel

  Het kunstwerk is van Jo van Wiggen.

Madelief

Als ik je

in het groen zie staan

verheven naar de zon

hoor ik mijn pubermijmering

bij ’t plukken

van de blaadjes

is hij verliefd op mij

is hij het niet

ik zie het kindernageltje

een knoopsgat in het steeltje

het afsteken van wit en geel

in het door zon

verlichte haar

en ruik de geur van toen

en nu

nu zie ik Madelief

die stralend

naar me lacht

haar witte tandjes

zijn als kleine blaadjes

dag Zonnekind

fluister ik zacht.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Conciërge in Zijn dienst

Hij kent de regels

volgt ze consequent

verlicht de taak

van directeur,

de mentor en docent

kent elke leerling

en de reden van absent

hun ouders

zijn voor hem bekend

hij leeft zich in

en deelt hun zorg

heeft hart voor het

hem toevertrouwde kind

hij weet wat er

beloofd werd bij de doop

hij opent

niet alleen de deur,

in hem

gaan deuren open

is hij

een dagje vrij

het werk laat hem niet los

maar hij vindt rust

bij God.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven voor het thema "Loslaten" van gedichtensite.nl

Het kunstwerk is van Jo van Wiggen.